Het Satorvierkant - 14 - Sex Verhalen

Het Satorvierkant - 14

... ruimen. "Wat een oorlog!" mompelt hij. "Toen de vorige was afgelopen, dacht ik dat ik er nooit meer een zou meemaken. Dat er nooit meer een oorlog zou komen. Hoe is het mogelijk dat mensen die in de loopgraven hebben gestaan, dat weer opnieuw laten gebeuren?"

Het is een lange avond geweest en Simone begint moe te worden. Ze wordt slaperig en wrijft in haar ogen om wakker te blijven.

"Ik ga maar eens mijn bedje in, papa. Tot morgen en pieker niet te veel over wat is."

"Jij hebt makkelijk praten."

"Mopperkont."

Weken gaan voorbij waarbij Simone steeds meer het gezelschap opzoekt van korporaal Fritz, iets wat een aantal dorpsgenoten ook niet ontgaan is.

"Er zijn mensen die zeggen dat Simone een beetje te vriendelijk is tegen de Duitse soldaten die naar het café komen...".

"Ze zeggen, ze zeggen," onderbreekt René Gerard boos. "Die roddelaars kunnen mijn rug op. Wat wil je dat mijn dochter doet? Moet ze die soldaten negeren en gemeen doen? Ik kan niet beletten dat Duitse soldaten ons café bezoeken. Ik kan ze niet weigeren, dan ga ik failliet. Zo simpel is het."

"Sorry, ik wou alleen maar dat je ervan op de hoogte was." Gerard legt een hand op René zijn arm. "Hoe jullie je gedragen is jullie persoonlijke keuze... Het is niet aan ons om te controleren wat mensen zeggen of denken."

"Mon dieu, Gerard, denk je echt dat ik daar zeg in heb dat die bezetters mijn café als stamkroeg gebruiken? We ...

... moeten allemaal onze kost verdienen en als je niet tegen ze kunt vechten, kan je ze evengoed gebruiken. Het is toch waar."

Maar diep in zijn binnenste, maakte René zich zelf ook steeds meer zorgen. De dag voordien had hij Simone de keuken zien binnenkomen met een pakje vlees.

"Simone, waar heb je dat vandaan?"

Simone staarde voor zich uit. "Fritz heeft me dat gegeven."

"En waarom zou die dat aan jou geven, liefje?" drong René aan.

"Wel eh... Hij zei dat ik een goed meisje ben."

René fronste zijn voorhoofd en keek achterdochtig naar zijn dochter. "En waarom zei hij dat?"

Simone trok haar schouders op.

Op een middag loopt René door het dorp en krijgt hij zijn dochter in de gaten. Ze is in het gezelschap van Duitse soldaten. Er wordt geglimlacht en geschaterd. De intimiteit druipt er duidelijk van af. Een van hen, korporaal Fritz, legt vluchtig zijn hand op Simone's arm. Het ontgaat René niet dat ze elkaar verliefd aankijken. Hij ziet hoe Fritz een amulet rond haar nek hangt. Het is een fraai en kostbaar exemplaar en is duidelijk niet nieuw. René moet denken aan de sieraden die hij zelf noodgedwongen had verkocht. Dit hangertje was ongetwijfeld ook afkomstig van iemand die ten einde raad was geweest. Of misschien van een van de weggevoerde families, die volgens geruchten alles hadden moeten achterlaten.

René beseft dat hij zijn dochter zal moeten stoppen, al weet hij op dat moment nog niet hoe.