Het Satorvierkant - 14 - Sex Verhalen

Het Satorvierkant - 14

... in de zijne die op zijn zachts gezegd broeierig staan. "Laat me los!" Snikt Simone ongecontroleerd. Haar handen verplaatsen zich naar zijn bovenarmen en ze duwt zich van hem af, althans dat probeert ze. Maar de enige reactie is gelach. Een andere soldaat achter haar, grijpt haar bij de schouders en probeert haar vestje los te trekken. "Laat ons eens kijken wat er onder zit," lacht hij.

"Wat heeft dit te betekenen!" buldert een woedende stem. Korporaal Fritz Hoffman is net het café binnen gekomen en staart met open mond naar het tafereel dat zich voor zijn ogen ontvouwt. "Laat dat meisje onmiddellijk los, of ik laat jullie arresteren!", dreigt hij. Ogenblikkelijk laten de soldaten Simone los die verschrikt terug naar de bar snelt en snikkend in de armen van haar vader valt. De haat in René zijn ogen geven hem het woeste voorkomen van een aangeschoten dier.

Even later is de rust weer teruggekeerd in het café. Korporaal Fritz loopt naar de vleugel en drukt een paar toetsen in. Aan zijn onhandige lompe manier is te zien dat hij nog nooit een noot heeft gespeeld. Simone loopt met een glas wijn naar hem toe en zet het op de piano. "Dank u wel." Ze kijkt hem aan en veegt een lok haar uit haar gezicht. "Omdat je me daarnet geholpen hebt." Ze zegt het met een koket glimlachje. Fritz Hoffman lijkt gevoelig te zijn voor haar charmes. "Zal ik iets spelen? Want jij schijnt niet echt een natuurtalent te zijn." Fritz glimlacht en galant schuift hij opzij zodat er een plaats vrij komt ...

... achter de piano. Simone gaat zitten en begint te spelen. Een groepje duitsers gaat rond haar zitten en zingen luid mee, zoals alleen dronken mensen dat kunnen.

"Bei der Kaserne

Vor dem grossen Tor

Steht 'ne Laterne

Und steht sie noch davor

Da wollen wir uns wiedersehen

Bei der Laterne wollen wir stehen

Wie einst Lili Marlen

Wie einst Lili Marlen"

Wanneer rond middernacht de soldaten het café verlaten, duwt Fritz een handvol Duitse marken in Simone haar handen. "Om te bewijzen dat we geen onmensen zijn." Als dank geeft Simone hem een zoen op de wang.

"Ik..." begint hij overdonderend. Het duurt wat langer dan normaal eer hij zijn concentratie weer terug heeft. "Ik zal er voor zorgen dat mijn soldaten je geen problemen meer veroorzaken."

Ze kijkt op in zijn helderblauwe ogen, die haar vriendelijk toelachen. "Dat waardeer ik enorm." 'God, wat ziet hij er knap uit,' denkt ze. Het gezicht van Simone krijgt een rode kleur. Verlegen buigt ze haar hoofd een beetje.

"Tot ziens dan maar." Kommandant Fritz blijft even twijfelend staan, maar stapt dan vastberaden de deur uit, de frisse nacht tegemoet.

"Simone, je flirtte met die man!"

Ondanks alles begint ze te lachen. "Ik was bang dat ik het was verleerd, maar blijkbaar kan ik het nog altijd."

"Vergeet nooit wie ze zijn, kindje."

"Ach pa, die man kan ons een boel narigheid besparen. Ik heb geen zin om elke dag betast te worden door dronken soldaten."

René zucht en begint zijn café op te ...