Mini - 172 - Sex Verhalen

Mini - 172

... Lierop… Jij hebt zwaar meegeholpen om ons uit de shit te halen. Met je speurwerk naar een zekere de Rooij en je stond naast me terwijl we een inbreker overmeesterden. Vlak jezelf niet uit, dame!” Joline keek haar verwijtend aan en Tony moest lachen. “We hebben het verhaal gehoord, Wilma. En ik kan niet anders dan Joline gelijk geven. Ook jij dank je wel.”

Wilma bloosde op haar beurt. “En jullie ook dank je wel, Joline. Omdat je Fred het hulptraject hebt ingeholpen. Daar genieten wij elke nacht van, als Fred weer ligt te zagen.”

Ze legde het even uit; Rob en Tony knikten. Rob keek me aan. “Goed bezig, makker.” “Daar zijn we buds voor, Rob. Dát is de essentie ervan. Je zorgt voor elkaar.”

Tony stond op. “Iedereen de koffie op? Mooi. Dan gaan we jullie feestlocatie eens inspecteren.Jassen aan, de tuin in.” Even later stonden we buiten in de tuin en van daaruit de garage in. En even later in de fitnessruimte er onder. En als klap op de vuurpijl liet Rob nog even de wijnopslag annex schuilkelder zien. Fred ’s onderkaak lag zo ongeveer op de grond.

En Wilma, die minder geïnteresseerd was in de kelder maar meer in de flessen, genoot! “Ik stel voor dat we het laatste deel van het feest hier doorbrengen, Joline”, giechelde ze. “Dat spaart een dure bruidssuite uit en gezellig wordt het toch wel.” Fred keek afkeurend. “Kleintje, zit jij nu te bedelen of je hier, op je trouwdag met mij notabene, een portie ladderzat mag worden? Laat ik het niet merken!”

Wilma keek ...

... afkeurend. “Een echte dame wordt niet ‘ladderzat’. Die geniet van een mooie wijn. Wordt hooguit wat losser in de omgang.” En ondeugend vervolgde ze: “En wellicht heeft de kersverse echtgenoot daar ook profijt van…” Fred keek mij aan. “En ik maar denken dat ik een relatie had met een heel degelijk Hoofd Afdeling Financiële Recherche van een landelijke verzekeraar…” We grinnikten.

“Kom jongelui, naar boven. We gaan lunchen en daarna nog even verder kletsen.” Tony deed de deur naar de trap open. “Heren eerst. Etiquette vereist dat een heer niet achter een dame de trap op gaat.” “Dat geldt alleen voor nog niet gehuwde stellen, Tony”, zei Rob droog. Een brommetje was het antwoord.

Tijdens de lunch werd er veel gelachen, maar waren er ook serieuze momenten, als we het over Afghanistan hadden. Tijdens het opruimen en de afwas nam Tony mij even apart. “Jullie hebben in deze twee héle goeie vrienden, Kees. Dit zijn échte mensen. Wees er zuinig op.” Ik knikte. “Dat klopt Tony. En dank voor het compliment.” Ze keek verwonderd. “Compliment?” Ik knikte. “Ja. Je gaf mij net een enorm compliment. Toen Joline en ik afscheid namen op onze eerste avond hier, fluisterde je Jo in: ‘Wees zuinig op ‘m. Dit is een echt mens.’ En dat ging over mij. Nu zeg je hetzelfde over Fred en Wilma, lieverd.”

Ze dacht even na. “Dat zou kunnen Kees. Ook jij bent ‘een écht mens’.” Ik pakte haar schouders en keek haar aan. “Dat was mijn eerste compliment uit jouw mond, en toen Jo het me vertelde was ik razend ...