Mini - 172 - Sex Verhalen

Mini - 172

Het was acht uur toen ik m’n ogen opendeed in een nog bijna donkere kamer. Even moest ik nadenken waar ik was. Oh ja, Rhenen, bij Fred en

Wilma

. Naast me draaide

Joline

zich langzaam om. “Hoi Kees… Lekker geslapen?” Ik gaf haar een zoen op haar neus.

“Yes, beauty. Heerlijk. En jij?” “Ik moest even wennen aan het gezaag van Fred. Goed dat de badkamer tussen hun slaapkamer en de onze ligt…” Ze giechelde. “En volgens mij sliep hij binnen een minuut nadat hij ging liggen. Bij jou duurde het overigens ook niet zo lang.” “Slapen wanneer je slapen kunt, dame. Is bij ons beiden erin gehamerd.”

Ze bleef giebelen. “Als jullie dat maar niet doen tijdens de huwelijksnacht. Anders zie ik me genoodzaakt om mijn batterij-vretende vriendje mee te nemen.” Ik prikte even in haar zij. “Niet doen hé, blond krengetje? Die nacht ga je geen seconde slapen!”

Ze snoof. “Bluffert. Je moet de volgende dag rijden, dus wordt er écht wel geslapen hoor.” “Hmmm… Dat compenseer ik de volgende nachten dan wel weer. Misschien halen we Noorwegen niet eens en blijven we steken ergens onder Hamburg, omdat we telkens willen vrijen.” Ze rolde tegen me aan en tikte op mijn neus. “Niks ervan. We rijden naar Noorwegen. Ik wil fjorden zien. En nu moet ik naar het toilet.” Ik hield haar tegen. “Nog twintig minuten wachten dame. Om half negen pas is de badkamer vrij, volgens de gastheer.”

Ze luisterde even. “Ik hoor Fred nog steeds zagen hoor. Kom, er uit, samen snel douchen. Daarna naar ...

... beneden, dan maken we koffie en thee.” Zo gezegd, zo gedaan: we namen een snelle douche, glipten de slaapkamer weer in en kleedden ons aan. Met schoenen in de handen slopen we naar de keuken, waar we even moesten zoeken, maar even later stond er theewater op. En tien minuten daarna klopte Joline aan bij Fred en Wilma.

“Goedemorgen gastvrouw en gastheer… Heeft u trek in een vers kopje thee?” Wat er verder gezegd werd hoorde ik niet, maar Joline kwam met een brede glimlach om haar mond naar beneden. “Ze waren blij verrast, Kees.” “Als Fred maar niet denkt dat je hem elke dag thee gaat brengen. Laat staan op bed. Ook het buddyschap kent z’n grenzen, schat. Ondertussen heb ik voor ons ook een bakje thee gemaakt.” “Lekker. Ook jij bent lief.”

In de erker, met uitzicht op de tuin dronken we onze thee op. Loeki de poes drentelde om onze benen heen, hevig kopjes gevend. Joline liep naar de keuken. “Eens kijken of ik wat kattenvoer kan vinden… Haar bakje is leeg.” Even later had de poes ook te eten; ze nam een paar hapjes en liet de rest staan. “Dat zijn andere eetgewoonten dan Bengel… Als je die haar bak voorzet is de bak even later leeg en schoon. Nou ja, als de poes wil eten dan heeft ze het.”

Ik ging op een stoel met het gezicht naar het raam zitten en trok Joline op schoot. “Zo, lekker ding… Weet je dat we al een paar dagen niet hebben gevreeën? En dat de magazijnen weer bijna vol zijn? En dat de chef productie begint te mopperen over gebrek aan voorraadruimte?”

Joline keek ...