1. Mini - 172


    Datum: 4-8-2022, Categorieën: Romantisch Auteur: Keith, Bron: Opwindend

    ... komen er drie bloedmooie kamermeisjes binnen die elk een karretje duwen met allemaal lekkere dingen… Ik hoef Kees niet aan m’n bed hoor, de ochtend na onze bruiloft!”
    
    “Hoezo niet? We zijn dan toch getrouwd?” Fred knikte. “Ja. Maar niet met elkaar, eikel.”
    
    Grinnikend begonnen Wilma en Fred het ontbijt klaar te maken. “Dekken jullie de tafel even?” En even later zaten we lekker te eten en plotseling legde Fred een van zijn grote handen op de linkerhand van Joline. “Hé dame… Volgens mij moeten jullie ons iets vertellen!” Hij pakte Joline’s ringvinger. “Deze heb ik nog niet aan jouw vinger gezien en de ringvinger van Kees was ook altijd leeg!”
    
    Joline bloosde. “Jij bent de eerste die het ziet… Gisteren hebben we onze ringen opgehaald.” Wilma keek. “Mooi! Met subtiel karteltje langs de rand…” Joline keek nu ondeugend. “Dat is om te symboliseren dat er in de eerste tijd van een huwelijk misschien wat ruwe randjes zijn die gladgestreken moeten worden…”
    
    Ik keek beledigd. “Meisje Boogers, van die opmerking ga je spijt krijgen!” Ze giebelde. “En waar hebben jullie ze gekocht?” Joline beschreef de juwelier in Nijmegen en Wilma keek Fred aan. “Binnenkort maar eens naar Nijmegen rijden, schatje… Als ze ten minste ringen in jouw maat hebben.”
    
    Fred keek beledigd. “Hé kleintje, pas jij een beetje op?” Joline verdedigde haar door te zeggen: “Dan koop je toch gewoon een klein model handboei en schuif je die aan z’n vinger? Lekker makkelijk. Kan er meteen een ketting aan om ‘m aan ...
    ... het aanrecht vast te binden…”
    
    Fred keek me aan. “Sorry maat, dit moet even…” Hij greep Joline in haar nek. “Om een goeie vriend van mij te citeren: meisje Boogers, van die opmerking ga je spijt krijgen! En om een andere vriend te citeren: blond krengetje!” Joline bleef giechelen. “Dit durf je bij DT niet te doen, Fred.” Hij gromde. “Daarom doe ik het nu hier, dame. Ben jij belazerd…” Hij liet haar los en keek Wilma aan. “Maar die juwelier… daar gaan we langs, mop.” Wilma knikte. “Goed plan, lekkere vent van me.” Beiden knipoogden naar elkaar.
    
    “Zeg lui… kunnen we gaan eten of… Ik begin trek te krijgen.” Ik deed een greep in de broodtrommel en begon te smeren. Ook Fred stapelde zijn bord vol: hij pakte zes boterhammen uit de trommel. “Zo. Even een bodempje leggen hoor…” “Begrijp je nu waarom ik zei dat zijn job bij DT ons heel veel meer boterhammen kost? Als hij op oefening was had ik voldoende aan één brood in de week; nu heb ik bijna een brood per dag nodig.” Wilma keek zielig en Joline knikte.
    
    “Tja… Op die manier heb je in feite weinig aan het feit dat Fred nu veel meer verdiend dan bij Defensie. Alles gaat op aan eten.” “Hé dame, pas jij een beetje op? Ik vreet echt niet voor ruim vijftienhonderd euro in de maand hoor, ben jij bedonderd…” Al kletsend ging het ontbijt er goed in. De afwas volgde en toen pakte Wilma Joline onder de arm.
    
    “Gaan wij even boodschappen doen samen? Dan kunnen die kerels ook even sterke verhalen aan elkaar vertellen. Hoe goed ze vroeger ...
«1234...15»