Mini - 129 - Sex Verhalen

Mini - 129

... broek, trui, platte schoenen. Niet helemaal het tenue wat ik verwacht had, maar ja… “Dat ziet er prima uit, Kees.” “Ja hé? En het ruikt zo lekker naar frituurvet… Calorieën!” Ze keek enigszins afkeurend. “Ja. En daar hebben we meer dan genoeg van, denk er aan.”

Maar nadat we begonnen waren met eten begon ze te glimlachen. “Nou ja, je hebt er geen vlees bij gedaan. Dat scheelt weer eiwitten. En je sla is heerlijk.” Zo aten we even lekker door. “Ga jij nog studeren vanavond, Joline?” Ze knikte. “In ieder geval een uurtje me door dat doodsaaie boek worstelen. En daarmee val ik denk ik op de bank in slaap. Hoezo?” “In slaap vallen gaat je niet lukken, dame. Ik wil mijn Sinterklaascadeau uitproberen.” Haar ogen lichtten op. “Doen! Ik heb je nog niet veel zien en horen spelen…” Ze fronsde. “Maarre… kan dat hier wel?” Giechelend vervolgde ze: “Zonder dat de benedenburen naar boven komen rennen, gewapend met honkbalknuppels?” “Hé dame! Zó slecht speel ik nou ook weer niet, hoor. En als je het lef hebt: ga maar eens buiten staan met de deur dicht als ik speel. Je hoort het nauwelijks.” “Buiten staan? Met dit weer? Volgens mij heb je me gisteren al een keer buiten gezet. Was ik niet bij mee. Ik geloof je onmiddellijk. Maarre… Zal ik dan in jouw werkkamer gaan zitten? Dan kun jij rustig je gang gaan en ik zit achter twee stevige deuren.” Ik stak m’n duim op. “Je bent een schat. Hiervoor krijg je een toetje.” Ik pakte de pudding.

“Hé… Custard! Da’s lang geleden!” “Ja, ik zag zo’n ...

... pak in de winkel staan. It brought back memories.” Langzaam smulden we van de pudding. “Weet je dat we dit thuis vaak aten, Kees? Alleen konden we precies proeven als Pa het gemaakt had; dan zaten er nog klontjes in. “Bonkjespudding” noemden we het dan, wat ons steevast op een boze blik van Pa kwam te staan. Maar… Hier zitten geen klontjes in. Lekker!” Na het eten ruimden we samen de troep even op en wasten de pannen af. “En nu ga jij lekker macho toeteren, Kees…” Om Joline’s mond lag een spottend lachje. “Pas jij op meisje? Aan die term heb ik slechte herinneringen!” Ze gebruikte dezelfde term als Clara en Melissa, toen we nog pubers waren. “Ik ga even luisteren, voordat ik ga studeren. Mag dat?” Ik knikte. “Tuurlijk. Jij bent toch mijn muze?” Ik pakte de bugel. “Shit. Ik heb hier alleen geen bladmuziek. Die ligt nog in Amersfoort…” Nou ja, dan maar zonder bladmuziek. Stukken die ik goed kende, samen met de CD-speler. Ik stemde de ‘Flugelhorn’ zoals het instrument in het Engels heette en speelde even later samen met The English Concert en Alison Balsom het stuk “Sound the trumpet”. En natuurlijk liet ik hier en daar een steekje vallen, maar hé… Met een voor mij nieuw instrument en zonder bladmuziek, alleen op het gehoor spelend, vond ik het helemaal niet slecht gaan. Met het stuk ten einde keek ik Joline aan. “Én?” “Als je de bladmuziek erbij had gehad schat, had je zó mee kunnen spelen in die opname.” Ik grinnikte. “Dank voor je compliment, maar daarvoor mis ik toch nog een ...