Mini - 129 - Sex Verhalen

Mini - 129

... ‘verzenden’. “Oh, sorry… misschien iets te prematuur… Misschien had ik haar de groeten moeten doen van jullie allebei, dames?” Angelique gromde en Joline trok haar neus op. “Schiet op Kees, ga aan je werk. Teken iets of zo.” Ik keek haar aan. “Maar waarom kwam jij hier, Joline?” Ze keek ondeugend. “Daar wacht ik wel mee tot An weg is…” “Oké, oké, ik weet wanneer ik teveel ben. Zal ik de deur achter me dichtdoen?” Met een brede lach verdween Angelique. Joline deed een stap naar me toe en zei: “Ik voelde dat ik naar je toe moest. Dat klinkt heel gek en overdreven en zo, maar…” Ik keek haar aan. “Nee, dat klinkt niet gek, schat. Ik zie het bij Claar en

Mel

ook. En héél soms, en dat klinkt wel héél erg zweverig uit de mond van een botte techneut: soms voel ik ook dat ik een van die twee draken moet bellen. En dan is er altijd iets aan de hand. Dus ja, het bestaat.”

Ik legde mijn armen om haar nek. “Ik ben héél blij dat jij nu die ervaring ook hebt. Dat betekent dat wij soulmates zijn.” Onze ogen waren vlak bij elkaar en langzaam kwam ze nog iets meer naar voren en voelde ik haar lippen op de mijne. Geen erotisch beladen zoen, maar een heel lichte kus, waarbij we elkaar nog steeds aankeken. Toen onze lippen elkaar loslieten bleef ze me aankijken. “Soulmates… Ja, dat zijn we. Ben ik heel blij mee Kees.” Ik hield haar handen vast. “Ik ook, schoonheid.” Ze sloeg haar armen weer om mijn nek en zoende me weer. Nu anders: passioneel, haar tong gebruikend. Ze trok me tegen ...

... zich aan. Tot ik de kus verbrak zei ze zachtjes: “Vanavond wil ik dit afmaken, Kees.” ‘Met alle soorten van genoegen,

Jolien

. Nog een uurtje, dan gaan we naar huis.” Ze knikte en fluisterde in mijn oor: “Ik ga nu maar, anders loop ik te soppen in m’n slipje!” Ze keek me ondeugend aan en knikte. “Ja, echt waar!” “Nou, hop eruit, mevrouw Boogers. U heeft een afdeling in toom te houden. Best moeilijk nu uw grote beer er niet is.” Ze knikte. “Dát klopt… Het is stil op het backoffice. De dames werken hard, maar Erica zei na de middagpauze tegen me dat het té rustig was, zo zonder Fred.”

Ik grijnsde. “Daar kan ik zo verandering in brengen, schat…” Ze keek ondeugend. “Ga jij de boel dan maar even op stelten zetten. Als een soort Fred 2.0. De meiden hebben wel een lolletje verdiend.” Mijn grijns werd breder. “Dan ga ik assistentie inroepen. Mijn aanstaande zwager. Ga jij maar naar je bureau, en niet schrikken als je zo meteen een boel gegil hoort.” Ze knipoogde. “Is goed schat.” En ze verdween.

Ik liep de groepsruimte in. “Rob, heb je even?” We liepen naar mijn bureau. “Joline vroeg of wij even de boel bij haar op stelten wilden zetten.

Gonnie

,

Denise

en Erica missen Fred een beetje. Weet jij iets?” Hij dacht even na. “Jullie hebben hier toch een A2-plotter? Heb jij ook een foto van Fred? Digitaal?” Ik pakte mijn telefoon en liet hem de foto zien van Fred en mezelf in sporttenue op de kazerne. Rob begon te lachen. “Stuur die eens door naar het netwerk… Dan ...