Mini - 154 - Sex Verhalen

Mini - 154

... geworden.” Haar vingers gleden over de letters. 'Петр Дубрович, часовщик' Ze sprak de tekst ook in het Russisch uit, zonder de tekst te lezen. Daarna keek ze me aan en zei zachtjes: 'Pjotr Dubrovitch, horlogemaker'. Mijn overgrootvader, Kees. Gekocht in een onooglijk winkeltje in een zijstraatje van de Zukovskogo. Vlakbij de plaats waar het huis was van mijn overgrootvader. Gelukkig heeft mijn grootvader dit uurwerkje nog gezien. Een maand daarna stierf hij…”

Tony’s stem was nauwelijks meer te verstaan en haar vingers speelden met het horloge. Rob vervolgde: “Dit horloge is er in feite de oorzaak van dat we die Holtinge het huis uit gezet hebben. Hij kwam binnen en met z’n koffiekopje in de hand liep hij wat rond en stopte voor deze vitrine en zei: ‘Zo… Jullie trofeeënkast? Ook niet veel soeps. Voor dat klokje geeft de lommert een tientje. Als ze gul zijn…’ Dat was zijn laatste opmerking. Daarna kreeg hij van Ma te horen dat hij twintig seconden had om het huis te verlaten.” Hij wees naar Tony.

Joline was stil geworden. “Allemaal mijn schuld. Nogmaals sorry Ma…” Tony keek haar aan. “Je hebt het meer dan goedgemaakt, dochtertje van me door deze techneut hierheen te slepen…” Joline schudde haar hoofd. “Nee, Ma. Hij sleepte mij hierheen, weet je nog?” Tony keek me aan en knipoogde. “Oh ja, da’s waar ook…” Ze gniffelde. “Nou, dan heb jij wel wat krediet bij mij, Kees. Maar denk er goed aan: niet zoveel dat je de ‘Tiet-en-kontenmars’ in praktijk mag brengen!”

Ik sloeg ...

... mijn arm om haar heen. “Ik zou niet meer durven, schoonheid. Niet vanwege het verhaal wat je net vertelde, maar omdat je bij mij op een enorm voetstuk staat. Toen wij een paar maanden geleden hier buiten tien champagneglazen in de barbecue stukgooiden, vertelde je iets over je overgrootmoeder. ‘Een vrouw met ballen’, noemde je haar. Jij hebt behoorlijk wat van die genen overgenomen. En je lieve dochter overigens ook. Ik hou van jullie.”

Ik keek naar Rob. “En ik bewonder jou, dat je met deze dame in zee durfde te gaan.” Hij grijnsde. “Sorry. Het was andersom. Ze ging met mij in zee. Ik was al maanden smoorverliefd op haar. Ze zat vrijwel altijd op hetzelfde plekje in de collegezaal en ik ging daar standaard schuin achter zitten. Maar ja… durfde niets te laten merken. En op een middag, na een hoorcollege, stond ze me buiten de collegezaal op te wachten. “Rob Boogers, heb jij zin om samen met mij iets te drinken?” Ik schrok me dood. Het mooiste meisje van mijn studiejaar… Om een lang verhaal kort te maken: een dag later zat ik bij haar ouders op de bank als ‘vriend van’. En dat voelde prima.”

Ik grinnikte. “Dat gevoel van ‘het mooiste meisje’ ken ik…” Joline humde nadrukkelijk. “En dat ‘niets durven laten merken’ waarschijnlijk ook wel meneertje! Met je, o zo correcte, ‘Een fijne avond mevrouw!’ als afscheidsgroet…” Ze snoof en ik grinnikte. “Je hebt gelijk, schat…” Joline snoof wéér. “De grootste dooddoener in de Nederlandse taal…” Tony giebelde. “Volgens mij lijken Rob en ...