Mini - 154 - Sex Verhalen

Mini - 154

Ik zuchtte en

Joline

keek me aan. “Zal ik…?” Ik knikte en Joline begon te vertellen. Af en toe kwam er een vraag tussendoor, maar grotendeels zaten Rob en Tony aandachtig te luisteren. Tot Joline na een kwartier afsloot met: “…en na een bedankje van de officier van Justitie konden we vertrekken…” “Poeh! Dat is me nogal een verhaal, jongelui. En nu?” Ik grinnikte. “Nu willen we in feite het advies van onze directeur op gaan volgen: een normaal leven leiden, trouwen en kindertjes krijgen…”

Tony schoot in de lach. “Verstandige directeur hebben jullie… Rob, schenk nog eens in…” Rob stond hoofdschuddend op. “En ik maar denken dat ik een opwindende jeugd had gehad…”

Toen hij weer zat keek hij me aan. “Kees, ik heb je al een keer gewaarschuwd, dat doe ik niet nog eens, maar…” “Ik weet ’t Rob. Maar wat had jij gedaan in mijn plaats? Als je zussen zo ongeveer ontvoerd worden? Als je een doodsbedreiging in je brievenbus krijgt of gewapende inbrekers in je huis?” Het was even stil. “Ik denk hetzelfde als jij. Waarschijnlijk met minder effect, maar in ieder geval een poging tot…”

Tony gromde. “En ik had naast je gestaan. Met m’n keukenmessen. En Bengel ook. ” Joline gniffelde. “Dan zou ik bijna medelijden krijgen…” Rob keek haar aan. “Sprak de jongedame die een inbreker neerschoot… Waar kwam jouw schot terecht?” Joline keek naar mij. “Vertel jij het maar. Mij geloven ze waarschijnlijk toch niet.” “Exact waar we op getraind hadden: precies tussen de ogen, op de ...

... neuswortel. Perfect schot, gezien de omstandigheden.”

Rob floot zachtjes. “En waar is hij nu?” Ik haalde mijn schouders op. “Boeit dat? Of in het ziekenhuis onder bewaking, of in het Huis van Bewaring. In ieder geval ga ik ‘m volgende week zien; dan moet hij voorkomen voor de incidenten in Wageningen. Ik ga naar de zitting.” Tony humde. “Zou je dat wel doen? Wie weet gaat hij wéér door het lint.” Ik haalde m’n schouders op. “Lang leve de parketwachters… Die houden ‘m wel in bedwang. En als hij door het lint gaat in de rechtbank: het zal zijn zaak geen goed doen.”

Het was even stil en we genoten van onze wijn. Tony keek naar Joline. “Jij zit ergens op te broeden, dochtertje. Vertel!” Joline grinnikte. “Heel iets anders, ma. Jij zou morgen dansles geven aan Kees. Heb je er bezwaar tegen als er nog een aantal leden van de familie Jonkman les krijgen? En je eigen zoons?” Tony lachte breed. “Claar en

Mel

? Ons hele sextet compleet? Oh jongens, dat is leuk! Dan ga ik morgenochtend de danszaal klaarmaken!”

Joline bleef gniffelen, en ik begon argwaan te krijgen. “Jij lacht mij veel te geniepig, dame! Jij houdt iets achter!” Ze lachte nu voluit. “Ik heb je ouders ook gevraagd, schat…” Ik zat stuk. “Wát? Mijn pa en ma? Karel Jonkman, houten Klaas met eervolle vermelding?”

Tony schoot nu ook in de lach. “Is het zó erg?” Ik keek haar aan. “Waar denk je dat ik souplesse op de dansvloer vandaan heb?” Ik wendde me tot Joline. “Wanneer heb jij dit geregeld, dame?” Ze giechelde. ...