Mini - 154 - Sex Verhalen

Mini - 154

... natuurlijk dagelijks, hé? Arme kerel… Ik krijg bijna medelijden met je. Bijna.”

Ik keek naar Rob senior. “We mogen ook niks meer als man zijnde hé? Waar is de tijd gebleven dat er ’s Zondags in de kerk gepreekt werd over de tekst van de apostel Paulus: “Vrouwen, weest uw mannen onderdanig…” “Die tijd heb jij niet eens meegemaakt, Kees Jonkman. Toen was je waarschijnlijk nog vloeibaar. Dus: lul niet.”

Joline’s stem klonk bits en Tony vervolgde: “Ik heb van mijn grootvader gehoord hoe in Rusland die letterlijke tekst misbruikt werd, vriend…” Haar ogen stonden serieus. “En in een paar plaatsen in Nederland wordt dit ook nog onderwezen. En volgens mij ben jij in landen geweest waar dit soort teksten tot op de dag van vandaag gepraktiseerd worden. Oké, ze kwamen waarschijnlijk uit een ander Boek, maar de strekking was hetzelfde en de uitvoering wellicht nog een graadje erger. Om een verstandige vrouw te citeren: Lul niet.”

Ik keek in twee grimmig kijkende blauwe ogen en moest de mijne neerslaan. “Sorry Tony. Je hebt gelijk. Ja, ik heb de gevolgen van dat soort teksten gezien en was op die momenten óók witheet. Neem me niet kwalijk.” Het was even stil en ik moést het doen. Ik stond op, ging naast Tony op de bank zitten en sloeg m’n arm om haar heen. Ik zoende op haar haren. “Dank voor dit lesje, Tony…”

Ze keek op en glimlachte. “Kees, ik ben niet voor niets wie ik ben. Lui die over mij heen proberen te walsen, zijn nog niet jarig en dat komt door mijn afkomst. Ik ...

... ben een keer in Rusland geweest, na de val van de Muur… St. Petersburg. Ik had de hoop dat Rusland iets van 70 jaar communisme had geléérd... Nee dus. Al mijn hoop is toen meteen de bodem ingeslagen. Ja, aan de buitenkant ziet het er allemaal aardig uit en zo, en zolang je dicht bij de reisleider blijft lijkt er niets aan de hand. Maar zodra je je op eigen houtje door St. Petersburg beweegt… Wát een lompe klootzakken van kerels. Als Rusland Dolle Mina’s zou hebben, is er nog veel werk voor hen aan de winkel. Twee kilometer vleeskeuring op de Newsky Prospect. En drie keer zat er een vent aan me te prutsen. En drie keer kreeg betrokkene een optater... En ik maar denken dat de geboortestad van mijn voorouders nog een beetje cachet had. Vergeet het maar. Zeventig jaar Sovjet-vandalisme heeft dat grondig uitgeroeid. En wat er nog overgebleven was, is door Poetin en z’n trawanten waarschijnlijk nu ook vakkundig de grond in geboord. Ik ga nóóit meer daar naar toe.” Ze keek nu droevig.

“Je hebt er in ieder geval één mooie herinnering aan overgehouden, schat.” Rob zei het zachtjes, terwijl hij z’n hand op Tony’s schouder legde. Tony keek hem aan en knikte. Op mijn vragende blik stond ze op en liep naar de vitrinekast. Ze haalde er een ouderwets horloge uit, zo’n ding wat de heren vroeger in hun borstzak droegen met een ketting er aan.

Ze deed het deksel open en hield het onder mijn neus. Er stond een tekst. Cyrillisch schrift. Een naam? “Sorry Tony, mijn Russisch is wat roestig ...