Mini - 154 - Sex Verhalen

Mini - 154

... “Vanmiddag heb ik Chantal gebeld… Die was dol-enthousiast. Ze zou Karel wel overhalen door te zeggen dat hij op de bruiloft met de bruid moest dansen, zei ze.”

Rob zei droogjes: “Ja, dan zou ik ook meteen op dansles gaan… En ik heb straks een dubbele reden... mijn aanstaande schoondochters...”

Péts!

Rob Sr. greep naar z’n oor en Tony keek met een tevreden trek rond haar mond hoe haar echtgenoot over zijn oor wreef. “Zo. Die heb je verdiend. Je bent een naar, vunzig en smerig mannetje, Rob Bogers senior. Jezelf een beetje lekker zitten maken met het vooruitzicht om straks te dansen met je lieve, jonge en onschuldige aanstaande schoondochtertjes…”

Joline en ik proestten het uit. “Ja, zeker dat ‘onschuldige’… Dat herken ik wel in mijn schattige schoonzusjes…”, hikte Joline. “Net zo onschuldig als twee hongerige boa constrictors met een lintworm…”, vulde ik aan.

Rob keek me aan. “En jij helpt me niet eens als ik afgetuigd wordt door mijn bloedeigen echtgenote? Ik hou het nog even in beraad of ik jou wel als schoonzoon wil hebben, denk ik…”

Joline stond langzaam op en ging vlak voor hem staan. “Jij houdt he-le-maal niks in beraad, vadertje van me. Ten eerste bepaal ik lekker zelf met wie ik ga trouwen. Daar heb jij niks meer over te zeggen. En ten tweede: als jij rot-opmerkingen gaat maken of mijn schoonzusjes loop je het risico om niet alleen door je bloedeigen echtgenote afgetuigd te worden, maar ook door mij. En als finishing touch gaat Kees dan ook nog ...

... even tekeer. En waarschijnlijk je eigen zoons ook nog, als er nog iets van je overgebleven is. Is dat duidelijk?”

Tony gniffelde. “Hier heb ik niets meer aan toe te voegen, Jolientje…” Ze gaven elkaar een ‘high five’. “Bottomline van dit hele verhaal is dus dat Dansschool Boogers morgenavond vanaf een uur of acht geopend is. Met negen cursisten en een hele strenge docente, denk daar goed aan!”

“Doet de docente ook aan verzoeknummers?” vroeg ik. Tony keek me aan. “Dat ligt eraan… Bach staat niet op mijn dans-playlist.”

Ik keek onschuldig. “Nee, maar pa en zoon Strauss toch wel? En de Radetskimars toch zeer zeker?”

Joline begon zachtjes te giechelen en Tony keek mij strak aan. “Ik ben zeer goed op de hoogte van de bijnaam van dit fraaie stukje muziek, Kees. Haal je geen gekke gedachten in je hoofd, anders loop je er morgenavond net zo bij als mijn geliefde echtgenoot!”

Ik keek teleurgesteld. “Hé wat jammer nou… Daar had ik me zo op verheugd…” Tony’s ogen waren blauwe lasers geworden. “Als de ‘Tiet-en Kontenwals’ ten gehore wordt gebracht, dans je maar met je eigen vriendinnetje, vriend. Je bent best wel een aardige knul, maar je blijft, net als mijn zoons, bij mij van genoemde lichaamsdelen af. D’r is er maar één die daar aan mag komen. Af en toe. En die zit dáár, met pijn aan z’n oor.” Ze wees naar Rob Sr en ik grinnikte.

“Het was te proberen. Maar verdorie Tony… wat lijk jij op Joline als je mij op m’n nummer zet…” Nu giechelde Tony. “Ja, je ondergaat dat nu ...