Mini - 145 - Sex Verhalen

Mini - 145

... knikte. “Overval op onze watch overnight. Meer dan 20 Talibs. En op drie gewonden na zijn ze dood. We hebben ze niet eens fatsoenlijk kunnen begraven. Geen tijd, te harde grond… We hebben ze bij elkaar gelegd, gezicht richting Mekka en er wat zand over heen geschept en dat was het. Verdomme.”

Het was even stil en ik was in de weer met een paar papieren zakdoeken. “Hoe is het met je kerels?” “Niemand gewond. Eentje ging vlak na de aanval over de rooie. Gewetenswroeging. Die heb ik een klap in z’n gezicht gegeven en gezegd dat als hij wilde janken hij dat hier mocht doen, maar niet tijdens mijn patrouille. En nou zit ik zelf te snotteren, nondeju. Sorry.”

De dominee zei vrijwel hetzelfde als wat ik tegen mijn groeplid had gezegd. “Spoel je gezicht af en ga met me mee.” Ik keek hem aan. “Ik heb geen behoefte aan een partijtje zielenknijperij, doom…” “Niet lullen sergeant. Meekomen.”

Even later zat ik in zijn prefab. Hij schonk een kop koffie in.”En vertel het maar. Wat zit je dwars?” Ik begon te vertellen. En wéér zag ik dat jochie met z’n Russische baret voor me… Hij luisterde. “De rest? Volwassen kerels. Hadden beter moeten weten. Maar zo’n kind… In Nederland zou hij met een stiekem oog naar het brommertje van zijn oudere broer kijken en dromen dat hij ook zo’n ding had. Of naar het leuke meisje wat tijdens de wiskundeles voor hem in de klas zat. Of met z’n Lego spelen. En nu is hij dood. Drie kogels, dwars door z’n borst. Van voren er in, van achter eruit. Een ...

... salvo van mij. Dat weet ik zeker.”

De GV-er keek me aan. “Waarom ben jij hier? Wat is jouw motivatie?” Ik vertelde hem van het meisje wat ik een paar maanden geleden tegenkwam tijdens een de eerste patrouilles. "Een meisje van misschien dertien, veertien jaar, wat me in een dorpje plotseling aanklampte met de woorden: 'Thank you I visit school now, soldier.' Dát werd mijn motivatie. Zorgen dat kinderen hier een opleiding kunnen krijgen. Dat meisjes en vrouwen voor zichzelf op kunnen komen en niet als een geit of neukvee worden behandeld en verhandeld. Voor dat meisje en haar sexegenoten doe ik dit werk.”

Hij knikte. “Juist. En dat meisje, en haar klasgenootjes, zijn straks misschien in staat om Afghanistan een beetje beter te maken als wij weg zijn. In staat om die jochies, die nu niet beter weten dan dat geweld alles oplost, te vertellen dat er méér is dan alleen vechten.

Jij en ik kunnen de problemen hier niet oplossen, sergeant. We moeten investeren. Als wij op de compound blijven, heeft de Taliban gewonnen en blijft dit land de puinhoop die het was toen wij kwamen. Wij doen ons stinkende best in de hoop dit land of misschien deze provincie een heel klein beetje beter te maken. De rest moeten de Afghanen zelf doen. Haal je motivatie daaruit, sergeant Jonkman. Ga niet denken in hoogdravende politieke termen, want politiek is niet fris. Zelfs niet van onze eigen politici. En nu: naar je kerels. Die hebben een sergeant nodig, geen snottebel.”

We namen afscheid en ik ...