Mini - 145 - Sex Verhalen

Mini - 145

... liep naar m’n kerels. De soldaat die ik een klap had gegeven keek me aan en gaf me een hand en zei: “Sorry voor m'n gejank en dank je wel, Kees.” Fred zag het en de schurk knipoogde. En die soldaat is nu bezig met z’n laatste jaar KMA. Wordt een collega van Ton, ook bij de Infanterie. En daar ben ik vreselijk trots op."

Joline zat tijdens dit hele verhaal dicht tegen me aan en had geen woord gezegd. Toen ik zweeg, zweeg zij ook. Ik moest wéér tegen mijn tranen vechten en ik verloor. Terwijl ik zat te sniffen, keek ze naar me. Toen het huilen opgehouden was, sloeg ze haar arm om me heen. "Dát had je nodig, Kees. Gecontroleerd stoom afblazen, om te voorkomen dat de ketel explodeert. En bij mij kan dat." Ik sloeg mijn armen om haar heen "Ik hou van je, Joline Boogers..." Even zaten we zo dicht bij elkaar.

“En waar kwam dat onbestemde gevoel van nu vandaan, Kees? Dat gevoel waarmee je wakker werd?” Ik haalde mijn schouders op. “Misschien door dat hele gesodemieter met de familie de Rooij. Iets in mij zegt dat we nog niet van die lui af zijn…”

Joline kuste me zachtjes. “Samen kunnen we die lui wel aan Kees. Samen met Fred, met Ton en Claar, met Rob en Mel… Ik weet het zeker: over een paar ...

... weken hebben we geen last meer van ze; dan kijken ze héél benauwd als ze onze namen horen.” Ondanks alles giechelde ze. “Stiefmama in ieder geval. Die gaat héél intensief kennis maken met de blonde feeks van Gorinchem…”

Ik knuffelde haar. “Je hebt te hard gevlogen op je bezem, heks. Je haar ziet er niet uit.” Ze keek ondeugend en haar hand gleed naar mijn kruis. “Het is dan ook een héle lekkere bezem, schatje…”

Ik schoot in de lach en we zakten samen weer onder het dekbed. “Kun je nog wel slapen, Kees? Of moet ik je even afmatten met nóg een ritje op je bezem?” Ik keek haar aan. “Is denk ik niet nodig, schat. Dank je wel voor je luisterend oor. Ik hoop dat jij ook goed kunt slapen, na mijn verhaal.”

Ze keek me aan, haar hand op de lichtknop. “Ik wil het weten Kees. Weten wie jij bent, waar je aan denkt, wat je beweegredenen zijn. Wat er allemaal achter dat gevechtsinsigne schuil gaat. Ik wil dat niet pas na je begrafenis van Fred horen.” Ik keek haar verbluft aan. “Gaat die z’n ouwe dag ook in Huize Levensavond doorbrengen? Ik weet niet of de directie dat aankan…” Joline deed het lampje uit. “Hadden ze maar een vak moeten leren…” Ik grinnikte en ontspande me. Voor het eerst sinds een uur.