Mini - 145 - Sex Verhalen

Mini - 145

... pelotonscommandant.

“Alfa, hier Romeo. Sitrep, over.”

“Hier Alfa. Aanval afgeslagen van ongeveer 20 Talibs. Geen eigen gewonden, wel gekreun uit het voorterrein. Waarschijnlijk een paar gewonden.”

“Hier Romeo. In positie blijven. Je krijgt bij daglicht versterking, over.”

“Alfa, roger, uit.”

In positie blijven… Het gekreun uit het voorterrein zwol aan en zwakte af; er lagen daar een aantal gewonden, misschien lagen er mannen te sterven. Maar we gingen niét het voorterrein in om EHBO te verlenen. Te vaak was het gebeurd dat een Talib simuleerde dat hij gewond was en als er een hospik op afging werd deze, samen met de zogenaamde gewonde opgeblazen door een bundel handgranaten. Gewonden verzorgen deden we bij daglicht pas en héél voorzichtig. In de afgelopen maanden waren we daar hard in geworden; een van de jongens uit het derde peloton was gesneuveld door zo’n ‘nep gewonde’.

Eén van de geweerschutters zat zachtjes te janken. Toen ik bij hem kwam zitten keek hij me aan. “Godverdomme Kees… Ik heb één van die klootzakken neergeschoten terwijl hij vluchtte. In de rug geschoten. Hij wilde gewoon z’n hachje redden…”

De soldaat, de jongste van de groep begon nu pas écht te janken. Met gierende uithalen. Ik haalde uit en sloeg hard in zijn gezicht. “Wakker worden! Ja, nú wilde hij z’n hachje wel redden. Waarom? Omdat die aanval mislukt was. En morgen zou diezelfde klootzak ons wéér op onze nek zitten, en dan met een ander stel van zijn puistige vriendjes. En ...

... hij is pislink en komt hij z’n kameraden wreken. Denk je dat hij dan zal aarzelen om jou een bajonet in je pens te steken? Zodat je er een uur over doet om de pijp uit te gaan? Denk je dat ik, dat de rest het leuk vindt om twintig man om zeep te helpen? Wij hebben er niet om gevraagd om aangevallen te worden hé? ZIJ maakten die keuze, wij niet. Maar we zitten hier nu eenmaal, en we willen allemaal graag over veertien dagen weer thuis komen. Ik net zo goed als jij. Giet een plens water over je kop en stop dat stomme gemiep. Huilen doe je morgen maar, in TK, maar niet tijdens mijn patrouille, verdomme!”

Hij keek me stomverbaasd aan. Normaal ging ik op kameraadschappelijke voet met mijn mannen om. Als een soort 'grote broer'. Nu had ik hem geslágen! Verbazing die over ging in woede. Mooi, doel bereikt. Tijd om Fred in te schakelen. “Mee jij!”

Ik trok hem half overeind en wees richting de plek waar Fred zich bevond. “Ga Karel aflossen achter de MAG en stuur ‘m naar mij toe. Nú!” Hij pakte zijn spullen en kroop laag richting de opstelling van de MAG.

Ongetwijfeld vloekend op die harteloze klootzak van een Jonkman, maar dat was altijd nog beter dan zitten janken van zelfverwijt. Fred kennende zou die ‘m wel aanpakken.

Toen we in de ochtend voorzichtig het voorterrein in gingen, telden we 21 doden en nog drie levende gewonden. Ik meldde dat via de radio en een uur later waren de gewonden in een helikopter geladen, terwijl twee Apache gevechtshelikopters de omgeving in de ...