Mini - 145 - Sex Verhalen

Mini - 145

... over.”

“Hier Romeo. Red je dat? Over.”

Ik gromde. “Hier Alfa. Zal wel moeten hé? We hebben een goeie opstelling. Gaat lukken, uit.”

Stomme vraag van de luit. Hij was op een kilometer afstand, aan de andere kant van een heuvel. We waren op onszelf aangewezen. Nou ja… Fred lag bij de mitrailleur MAG, op de linkerflank. De lichte mitrailleur Minimi lag op rechts. Beide wapens konden zodoende kruisvuur geven. Dáár hoefde ik me geen zorgen om te maken. De vier overige geweerschutters kwamen voor mijn rekening. Twee van het hadden een granaatwerper onder hun geweer waarmee ze 40mm scherfgranaat konden verschieten. Op honderdvijftig meter afstand hetzelfde effect als een handgranaat… Als die aanvallers dachten dat ze een groepje slapende kerels zouden kunnen oprollen, kwamen ze van de koude kermis thuis…

Kijkend door mijn warmtebeeldkijker zag ik af en toe wat koppen boven de rotsen uitkomen; en op een gegeven moment verspreidden ze zich. Dat was het moment om in actie te komen. Ik gaf beide granaatwerpers een teken en ze vuurden tegelijk. De granaatwerpers gaven geen hard geluid; bij het afvuren klonk een laagfrequente, zachte ‘plop’, de granaten vlogen in een paraboolbaan omhoog en vlak voor ze de grond zouden raken, explodeerden ze in een hagel van scherven. pal boven de tegenstanders. We hoorden kreten van pijn, maar ook de bekende, vervloekte kreet: “Alluha Akhbar!” en ze vielen aan op de gebruikelijke wijze: rennend, met hun AK-47’s vurend in korte ...

... salvo’s, hopend dat de tegenstanders zouden bukken in plaats van gericht te schieten. We hoorden zo af en toe kogels om ons heen tegen de rotsen ketsen en ricochets gillen, maar we hadden het te druk om daarop te letten.

Wij hadden het voordeel dat we achter een dekking lagen en voorzien waren van nachtzichtapparatuur. Om me heen klonken de korte, drievoudig blaffende salvo’s van de Diemaco’s en de langere salvo’s van beide mitrailleurs: vijf schoten per seconde voor de MAG en bijna het dubbele voor de Minimi. Ik had deze beide wapens zó gepositioneerd dat hun vuur op ongeveer zeventig meter voor ons elkaar zou kruisen.

Dat was de ‘killing zone’ voor onze opstelling: iedereen die zich daar bevond had een overlevingskans van hooguit vijf procent. Dat bleek ook nu: ongeveer tien seconden nadat de aanval begon bloedde hij letterlijk dood.

Twee man overleefden de killingzone en kwamen tot een meter of dertig maar werden uitgeschakeld door de geweerschutters.

Drie tegenstanders draaien om en vluchtten; twee werden op de vlucht neergeschoten door geweerschutters, de derde viel door een lang salvo van de MAG. En toen werd het stil, op wat gekreun voor ons na.

Als eerste liep ik de mannen langs: niemand gewond? Nee. Herladen en magazijnen opnieuw vullen, klaarmaken voor nóg zo’n aanval. De twee man rugdekking rapporteerden dat er bij hen niets te zien viel. “Mooi. Blijven waarnemen. Als je iets denkt te zien, onmiddellijk melden.”

Mijn radio kraakte: de ...