Een Beeldschone Huisgenote... - 10 - Sex Verhalen

Een Beeldschone Huisgenote... - 10

... mijn ogen te maken?’’

Een stevige kneep was haar antwoord.

Een akelig gevoel gierde door mijn lijf. Ik knipperde even met mijn ogen en keek rond. Ik kon alles nog goed zien. Daar zou toch niks mee zijn?

‘’Zijn mijn ogen wel in orde?’’ vroeg ik angstig.

Mandy kneep niet. Ik keek haar vragend aan.

Mandy gebaarde dat ze het niet wist. Ik begreep het.

‘’Nou, ik kan in ieder geval jou zien’’ glimlachte ik.

Mandy zuchtte opgelucht. Het leek of er een zware last van haar schouders afgleed.

Het was even stil. Ik dacht even na. Die Edwin had mij dus knock-out geslagen. Ik kon mij in ieder geval niet herinneren hoe ik in het ziekenhuis terecht gekomen was. Maar waarom voelde ik geen pijn meer aan mijn rug en zij? Dat had ik toch? Misschien door morfine? En waarom werkten mijn spieren niet goed? Was Edwin opgepakt? Dat moest wel. Hoe lang lag ik al in het ziekenhuis? O, mijn werk! Ik moest mijn andere project afmaken. Dat moest voor vijf december klaar zijn!

‘’Mandy? Kun je even mijn baas zeggen dat ik voorlopig niet kan komen? En mijn project moet voor vijf december klaar zijn. Dat kan een van mijn collega’s wel overnemen. Kun je dat even regelen?’’

Mandy keek mij indringend aan. Ze kneep twee keer.

‘’Huh? Waarom niet?’’ vroeg ik verbaasd.

Mandy pakte mijn hand en schreef met haar wijsvinger een zes op mijn handpalm.

‘’Zes?’’ riep ik verward.

Een kneep.

Wat zes? Zes… Zes dagen? Oh wacht, lig ik hier al zes dagen?

‘’Lig ik hier al zes ...

... dagen? Vroeg ik voorzichtig en geschrokken.

Twee knepen. Mandy greep mijn wijsvinger en richtte die naar het plafond.

Nog meer? Zou het weken zijn? Zes weken? Welnee dat was onzin.

‘’Zes weken?’’ lachte ik hardop.

Mijn lach verdween meteen toen Mandy één keer kneep.

‘’Wat? Lig ik hier al zes weken lang? Lag ik in coma? Zes weken? Is het al januari?’’ vroeg ik vol verbijstering.

Mandy reageerde niet meteen maar ze kneep een keer.

Er was weer stilte. Ik kon mijn ogen niet geloven.

De arts kwam de kamer in. Hij praatte met Mandy. Mandy haalde haar telefoon tevoorschijn, typte razendsnel en liet mij een bericht zien.

Danny, de arts denkt dat je je gehoorapparaat op kan doen. Maar hij vraagt je eerst of je denkt dat je het aankan?

Ik knikte. Mandy opende de la van de nachtkast en gaf mij een CI. Ik deed het op.

‘’Hallo… Hallo’’ zei ik voorzichtig. Het werkte gelukkig prima.

‘’Ja ik kan prima horen’’ zei ik opgelucht.

De arts glimlachte. ‘’U hebt veel geluk gehad. Ik ga uw ogen eerst controleren.’’

Hij controleerde mijn ogen.

‘’Nou dat ziet er gelukkig prima uit. Ziet u wat opmerkelijks?’’

Ik schudde mijn hoofd. ‘’Nee, ik zie gewoon hetzelfde wat ik altijd zag. Maar wat is er allemaal aan de hand? Hoe kwam het dat ik in coma lag?’’

De arts haalde eerst eens diep adem. Ik vroeg of Mandy het mocht vertellen, want ik kon Mandy beter verstaan. De arts keek Mandy aan en knikte.

Mandy keek mij aan. Ze nam even de tijd.

‘’Danny. Je was ...