A Christmas Carol - 2 - Sex Verhalen

A Christmas Carol - 2

... niet.

“Zie je dit? Ze symboliseren de redenen waarom ik gedoemd ben.”

Tom bekeek de tatoeages. Het waren drie afbeeldingen: een euroteken, een spuit en een kroon. Ze gloeiden rood op haar huid.

“Ik heb mezelf te gronde gericht. Ik deed alles voor geld. Het was nooit genoeg. Geld dat ik uitgaf aan drugs. Dat hoef ik jou natuurlijk niet te vertellen. Wat het ergste was, ik waande me het middelpunt van het heelal. Koningin van de wereld. Al de rest was gepeupel dat naar mijn pijpen moet dansen. Zie je ze gloeien? Zie je hoe de tatoeages oplichten? Ze verscheuren me. Het is geen lichamelijke pijn. Mijn lichaam heb ik gelukkig achtergelaten. Mijn hele zijn wordt getergd door het lijden dat ik heb veroorzaakt door mijn gedrag. Al zeven jaar lang.

Mocht je nu sterven, Tom, dan zou je heel wat meer tatoeages krijgen. Het is echter nog niet te laat.”

Tom moest dit allemaal verwerken. Zijn hele wereldbeeld stond plots op losse schroeven. “Waarom heb je me nooit eerder opgezocht?”

“Slechts één keer per jaar kunnen verdoemden zich zichtbaar maken. Op kerstavond. Daar hebben we veel energie voor nodig. Energie die we moeten halen uit degene die ons kan zien. Vandaag was de eerste keer in al die tijd dat je emotioneel genoeg energie hebt gecreëerd. Het bezoekje van Melissa heeft hiervoor gezorgd. Je herkende mij in haar en liet eindelijk wat gevoel toe. Een beetje teveel weliswaar, want ik weet dat die stijve van jou door haar werd in stand gehouden. Je was op je nichtje ...

... aan het geilen. Ik kan het je niet kwalijk nemen. De kunst van het verleiden heeft ze blijkbaar van mij geërfd. Je besefte wat er gebeurde, maar je wilde het niet voor jezelf toegeven. Dat innerlijke gevecht heeft ervoor gezorgd dat ik je nu kan waarschuwen.”

“Wat moet ik doen?”

“Dat kan ik je niet zeggen. Ik weet wel wat er gaat gebeuren. Vannacht zal je bezoek krijgen van drie geesten. Geen verdoemden zoals ik. Noem hen gidsen. Ze zullen je tonen hoe je je lot kan ontlopen. Doe wat ze je vragen. Voor het te laat is.”

Tijdens de laatste woorden ging het licht van de staande lamp langzaam uit. In het maanlicht dat door het raam binnen scheen, zag Tom de gedaante van Karen vervagen. Snel liep hij naar de lamp. Hij merkte dat de schakelaar uit stond. Toch had die lamp net nog gebrand.

Volledig in de war ging Tom in de leunstoel zitten waar Karen had gezeten. Zijn gsm begon te trillen. Plots kwamen er verschillende berichten binnen. Hij bekeek het beginscherm van zijn iPhone. Het was allemaal van Melissa. Ze had hem een paar keer proberen te bellen en had iets ingesproken op zijn antwoordapparaat. Ze had hem sms’en en whatsappberichten gestuurd. Hij zuchtte en schakelde zijn gsm helemaal uit.

Toen hij even later in zijn keuken de sushi aan het opeten was, bleef het gebeuren door zijn hoofd malen. Geesten? Dat vond hij onzin. Hij vroeg zich af wat hij dan had gezien. Was hij op een burn-out aan het afstevenen? Dat verklaarde de waanbeelden echter niet. Het gevolg ...