1. A Christmas Carol - 2


    Datum: 6-6-2022, Categorieën: Fantasie Auteur: Oelewapper, Bron: Opwindend

    Lijkbleek stond Tom in het deurgat van zijn woonkamer. Hij staarde naar de gedaante van zijn zus die zeven jaar geleden overleden was. Op de lippen van Karen lag het cynische lachje dat hij zo goed kende.
    
    “Wat is dit? Wat heeft dit te betekenen? Wie ben jij?” De vragen stroomden uit zijn mond.
    
    Karen wachtte geduldig af tot Tom was stilgevallen. “Kunnen we nu?”
    
    Tom staarde haar aan. “Kunnen we nu wat?”
    
    “Tom, cut the crap. Mijn tijd is helaas beperkt. Kunnen we nu praten?”
    
    Tom was over de eerste verbijstering heen. “Praten? Hoezo praten? Jij bent dood. Wat valt er te praten?”
    
    Karen zuchtte. “Tommeke, Tommeke, Tommeke toch! Jij bent nog niets veranderd, he? Nog steeds de brulboei die zich God waant. Ik kan je één ding uit ervaring zeggen. God ben je niet.”
    
    Tom wist niet wat er aan de hand was. Hij was echter van één ding zeker. Dit moest een ziekelijke grap zijn. Het was angstwekkend hoezeer de vrouw die voor hem zat, op zijn zus leek, maar het was onmogelijk dat dit Karen was. Hij had zelf haar levenloze lichaam gezien. Hij had haar proberen te reanimeren. Het was hem niet gelukt. Hij had de kilte van haar lijk gevoeld. Dit kon Karen niet zijn.
    
    Hij stapte op de vrouw af en wilde haar arm vastgrijpen om haar desnoods met geweld zijn flat uit te gooien. Zijn hand ging echter door haar heen. Tom slaakte een gil.
    
    Snel keek hij rond. Ergens moesten projectoren staan die een hologram in zijn leunstoel projecteerden. Hij zag echter niets.
    
    “Ga zitten, ...
    ... Tom.” Karen klonk een beetje ongeduldig. “Ik heb je net gezegd dat ik niet lang kan blijven.”
    
    Tom zette zich in de zetel. De vertwijfeling sloeg toe. Was hij gek aan het worden?
    
    “Luister. Laat me mijn zegje doen.
    
    Nadien
    
    kan je me vragen wat je wil. OK?”
    
    Tom knikte.
    
    “Ik ben dood. Wat je ziet, is mijn geest die nu al zeven jaar op aarde ronddoolt. De eeuwige rust is me niet gegund. Nog niet. Laten we zeggen dat ik mijn leven verprutst heb en dat ik dat nu moet uitzweten. Ik heb je in het oog gehouden. Ik moet je zeggen, eerlijk is eerlijk, je overtroeft me, broertje. Ik was een harde tante, maar jij bent echt een klootzak eerste klas geworden.
    
    Dat is trouwens de reden dat ik hier ben. Ik kom je waarschuwen.
    
    Het is geen pretje voor mij. Dat ronddolen is op zich niet zo erg, los van de afschuwelijke verveling. Maar dit is veel erger.”
    
    Karen trok haar jurk naar beneden waardoor haar borsten bloot kwamen. Tom sloeg zijn ogen neer.
    
    “Doe niet flauw. Het zijn mijn borsten maar. Het is niet de eerste keer dat je ze te zien krijgt. Je hebt er vroeger graag genoeg mee gespeeld.”
    
    Een kort lachje deed Tom weer opkijken. Hij herkende Karens borsten. Hij had ze altijd vergeleken met twee sappige peertjes die aan hun boom hangen te bungelen, uitkijkend over de wereld. Beelden uit het verleden schoten door zijn hoofd. Hij besefte plots dat dit echt was. Dit was Karen. Of ten minste haar geest. Op haar rechterborst zag hij enkele tatoeages. Hij herkende ze ...
«1234...9»