Mini - 165 - Sex Verhalen

Mini - 165

... ik haar mond op de mijne. “Welterusten Kees. Ik hoop dat je goed slaapt. Niet lopen spoken vannacht.” Ik kon nog nét mompelen: “Nee heks… Da’s jouw afdeling…” Joline giechelde en dat was het laatste wat ik hoorde. Ik viel niet in slaap… Ik donderde een heel diep zwart gat in. Zo voelde het tenminste…

Kerstmorgen. Toen ik wakker werd was het nog donker buiten. Een blik op mijn horloge liet zien dat het nét half zes uur was. Joline sliep. Voorzichtig draaide ik op m’n rug en overdacht de avond tevoren. Ja, mooie muziek gemaakt in een mooie kerkdienst. De eerste kerkdienst die ik had bijgewoond sinds??? Zeker een jaar of vier. En wanneer ik bij een kerstavonddienst was geweest, was veel langer geleden. Toen zat ik op de middelbare school. Maar waarom was de melodie van ‘Stille nacht’ zo hard bij me naar binnen gekomen? Al filosoferend dacht ik de oplossing gevonden te hebben…

Het enorme contrast tussen de gebeurtenissen van de weken ervoor met de sfeer in de kerk en de muziek. Grof geweld versus de gedachte aan ‘vrede op aarde’. Grof geweld van de familie de Rooij, maar ook grof geweld van mijn kant.

Floris neergeslagen in Wageningen tot en met de apotheose in onze flat: Floris neergeschoten, zijn stiefmoeder keihard buiten westen gemept… En wéér overdacht ik de opties. Had ik het anders kunnen aanpakken? Was mijn actie met de pornofoto’s van Floris en stiefma niet een veel te hard middel geweest? Had ik pa de Rooij anders moeten aanpakken? Ik lag een uur te denken, ...

... doodstil om Joline niet te wekken.

Rationeel kon ik het wel verklaren; het was een opeenstapeling van gebeurtenissen geweest. De poging om Claar en Mel mee te nemen, de aanval op Ton en mij, de dreigbrieven van Zomers, het briefje van Pa of zoon de Rooij in mijn brievenbus…

Dat laatste was de druppel geweest. Toen ging bij mij de knop om en had ik besloten om zelf in actie te komen. “Vuur uitlokken” had ik het tegen Fred genoemd. Nou, dat ‘vuur’ was inderdaad gekomen. Onwillekeurig moest ik tóch grinniken toen ik aan de avond dacht waarop we Floris uit Veldhoven hadden gejaagd. Dát was een prima actie geweest. Geen geweld, alleen maar een stukje psychologische oorlogvoering. De overmeestering van de inbreker in onze flat: ook prima. Geen geweld, alleen maar de dreiging van onze buksen.

Zonder buksen zouden we een stuk minder kans hebben gehad; de man was gewapend geweest.

Ons gesprek en de arrestatie van pa de Rooij: éen klap van Joline.

Het gesprek met stiefma: mevrouw was luid en duidelijk te verstaan gegeven dat ze kansloos was.

En daarna de gewelddadige inbraak van Floris. Hadden we onze buksen niet te prematuur gebruikt? Had ik ‘m zonder buks kunnen overweldigen? Het rotjong zat onder de drugs. Zelfs met het eerste schot van Joline tussen zijn ogen ging hij gewoon door…

Ik schudde mijn hoofd. Waarschijnlijk had ik ‘m wel kunnen overmeesteren, maar het risico was wel érg groot geweest dat ik zelf of Joline gewond geraakt zou worden. Idem met stiefma; ...