Mini - 139 - Sex Verhalen

Mini - 139

... voetafdrukken een beetje te camoufleren. Regelmatig stopte ik even om te luisteren, Me langzaam omdraaiend om elk geluidje waar te nemen. Maar er viel niets te horen in de nabijheid. Ver weg hoorde je de snelweg Arnhem-Utrecht en af en toe een auto die wat dichterbij langsreed. Tijdens een van die luisterpauzes kwam een ree me doodkalm tegemoet lopen. Ik zag haar eerder dan zij mij. Ze stond even stil en we hadden oogcontact. Na een paar seconden draaide ze zich rustig om en liep op haar gemakje weg. Inwendig moest ik grinniken. Camouflage en ‘opgaan in je omgeving’ was minstens net zo belangrijk als goed kunnen schieten tijdens de opleiding Accuracy. Wederom geslaagd, Jonkman.

Op een gegeven moment moest ik het wildspoor verlaten; het boog teveel naar rechts af. Ik zocht een plekje onder een stel sparren waar weinig sneeuw lag en kroop daar onder door, ervoor oppassend dat er geen sneeuw van de takken afviel. Die sneeuw had ik op de terugweg misschien nog nodig. Plat op de grond kroop ik een meter of twintig tot een kleine open plek. Die markeerde ik op mijn telefoon. Ik trok mijn ghillysuit aan. Ik bekeek mezelf even; de repen wit laken zorgden dat de donkere massa jute op een goede manier werd onderbroken. Toen haalde ik mijn camera tevoorschijn. Die hing ik om nek; die had dan de tijd om af te koelen. De plastic tas begroef ik in een sneeuwhoop onder een spar en markeerde die met twee kruiselings op elkaar gelegde takken. Volgens mijn telefoon was ik nog vijftig meter ...

... van de studio vandaan. Langzaam, deels kruipend en deels lopend overbrugde ik het laatste stuk tot ik voor een hek met prikkeldraad stond. Gelukkig niet hoog; iets meer dan een meter. En achter het hek ging het bos gewoon door. Ik stapte er overheen en vervolgde mijn weg.

Even later zag ik lichtschijnsel door de bomen: doel bereikt! De bungalow stond redelijk aan de straat; de studio wat achteraf. Ik verkende de omgeving en schatte in dat de studio zo meteen als liefdesnestje zou fungeren. In de bungalow brandde geen licht en kwam ook geen rook uit de schoorsteen; in de studio brandden een paar lampen en de schoorsteen rookte. Ik snoof; open haard, dat kon niet missen. Door de ramen viel ook soms een flikkerend licht; waarschijnlijk van het vuur. Stom… Een open haard laten branden als je zelf weg gaat.

Ik bleef angstvallig uit de lichtschijn en keek waar ik een goede schuilplaats kon vinden. Uiteindelijk koos ik een plek achter de studio. Daar had ik goed zicht op de kamer en, wat belangrijker was: op de bank bij de open haard. En ook geen kans dat ik ‘geraakt’ zou worden door de lichtbundel van een auto die de oprit zou rijden. Ik lag achter een kleine verhoging, onder een paar laaghangende takken van een spar, zonder direct licht op mijn positie. En als ik iets naar achteren schoof was ik helemaal aan het zicht onttrokken.

Zo’n twaalf meter grasveld scheidde me van het raam. Ik maakte een schermpje voor mijn gezicht van een paar sparretakken en besloot dat dit ‘m ...