Mini - 139 - Sex Verhalen

Mini - 139

... grote plastic zak.

“Zo. Sergeant Jonkman is gereed. En nu ontbijten, en daarna ‘the usual boring day at the office’, schat.”

De dag bij DT verliep zonder al te veel bijzonderheden. In de middag kwam Fred nog even buurten met de laatste updates van stiefmama en Floris. Het bleek dat Floris bij een vriend had geslapen en rond een uur of acht door stiefmama opgehaald zou worden. “Dat komt goed uit… Kan ik voor die tijd positie kiezen, Fred.” Ik legde mijn plan aan hem voor en hij bekeek het kritisch.

Op een paar kleine wijzigingen na waren we het eens over de aanpak. Ik zou de auto langs een wat drukkere weg parkeren, dan met rugzak en tas de bungalow van achteren benaderen. De tuin grensde aan openbaar bos. En dan was het afwachten wat stiefmama en stiefzoon zouden doen… Eventueel moest ik gedurende de avond nog van positie wisselen, maar dat was bijna onoverkomelijk. Om half vijf kleedde ik me op mijn kantoor om in dikke kleding: lang ondergoed, gevoerde broek, lang hemd en een dikke, witte coltrui. Samen met Joline reed ik weg, Rob in zijn auto achter ons aan. Op een carpoolplaats buiten Gorinchem namen we afscheid. “Wees voorzichtig, Kees”, was het enige wat ze zei en ik knikte. Nog een lange zoen en toen stapte Joline bij Rob in en reden ze weg.

Oké Jonkman, je staat er nu alleen voor… In gedachten reed ik naar Driebergen, ondertussen nog een paar koeken naar binnen werkend. Bij een tankstation ging ik naar het toilet; niets is storender dan ergens in ...

... posite liggend, te merken dat je moest pissen of poepen. In Driebergen oriënteerde ik me; ik kon de auto parkeren op een parkeerplaats vlakbij de ingang van het bos achter de bungalow. Er stonden een paar andere auto’s. Ik controleerde of mijn telefoon op ‘stil’ stond en belde Fred. “Hoi maat. Kun jij me even bellen? Dan weet ik zeker dat het ding op stil staat.” “Oké”, was het korte antwoord en even later voelde ik het ding in mijn broekzak trillen. Zonder geluid. Prima. Ik nam op. “Ja?” “Update: ma is een kwartier geleden vertrokken. Rijdt nu naar Gouda om vriendje op te halen. Je heb dus ruimschoots de tijd. Ik bel je een kwartier voor hun ETA of bij bijzonderheden, oké?” “Thanks.”

Ik verbrak de verbinding. Koeken in m’n binnenzak, thermoskan in de plastic zak, bus peper in mijn broekzak. Fototoestel onder mijn jas. Ik oriënteerde me met google Earth op m’n telefoon; hemelsbreed was ik 400 meter van het doel vandaan. Té dichtbij naar mijn smaak, maar dit was wel een prima plaats om de auto achter te laten.

Met alleen de plastic zak in mijn hand stapte ik uit. Niemand te zien. Logisch, het was etenstijd. Ik liep rustig een bospad op. Ik had geluk; honderd meter verder kruiste een wildspoor het pad. Ik sloeg linksaf, het wildspoor op en na tien meter was ik al onzichtbaar door de dichte sparren. Het wildspoor slingerde nogal en op sommige plekken moest ik op handen en knieën om geen sneeuw van de takken te laten vallen.

Ik sleepte de plastic zak achter me aan om mijn ...