Mini - 139 - Sex Verhalen

Mini - 139

De dinsdagochtend was ik een uur voor de wekker zou gaan al wakker. Ik sloop het bed uit, naar de inloopkast tussen de logeerkamers. Daar lag ook nog wat militaire kleding en uitrusting. Mijn ‘ghilly-suit’, het camouflagepak uit Bosnië lag er ook. Ik trok het uit de plastic zak waar ik ‘m in had gestopt, jaren geleden. Het bestond uit een ruime overall met een muts waar stroken jute en stof kris-kras op waren genaaid. Dat was de basis en, afhankelijk van terrein en weer kon de camouflage aangevuld worden. Nu was het de tijd voor sneeuw-camouflage.

Even later had ik een oud laken, een wit overhemd en een witte handdoek in onregelmatige stroken gescheurd en was dat in mijn ghille-suit aan het verwerken. Toen kwam

Joline

binnen. “Wat ben jij zo vroeg in de ochtend aan…” Ze stopte midden in haar zin en ik keek op. “Ik zit te naaien, schatje. Alleen iets anders dan gisteravond.”

Ze bekeek het. Mijn naaiwerk was bijna af. “Kees Jonkman, als je ooit werkeloos wordt, kan ik je één ding garanderen: jij wordt niet aangenomen op een confectie-atelier.” Ze kuste me.

“Dit is dan ook geen confectie lieve schat. Dit is maatkleding. Héél duur en slechts voor één persoon geschikt.” Ze keek twijfelend. “Kan ik je helpen?” “Kun jij uit de keuken het busje witte peper pakken? En ook een aantal koeken. En een pot sterke koffie maken, met veel suiker… Recept a la Rob.” Ze trok een vies gezicht. “Meen je dat?” Ik knikte. “Ik weet niet hoe lang ik daar moet zitten of liggen, schat. ...

... En dan is een bak koffie een zéér welkome afwisseling.”

Even later kwam ze terug met mijn rugzak. “De koffie zit er in. De peper ook.” Toen het ghilly-suit naar mijn zin was, trok ik het aan. Het paste nog steeds prima. Joline keek. “Is dit dezelfde vent waarmee in gisteravond de liefde heb gevierd?” Ik knikte. “Ja. Jouw eigen ridder, die vanavond op kruistocht gaat.” Ze keek met een mengeling van trots en twijfel.

Ik deed het pak uit en omhelsde haar. “Dit pak heb ik onder hele andere omstandigheden ook gedragen schat. En toen werkte het prima, óók tegen getrainde waarnemers. Het zal vanavond ook werken, omdat die twee waarschijnlijk ergens op focussen dan op ‘buiten’. Joline knikte aarzelend. “Jij weet wat je doet, Kees.” Ik omhelsde haar. “Ja, dat weet ik maar al te goed. En geloof me: als die twee tortelduifjes besluiten een wandelingetje door de sneeuw te maken, kunnen ze op drie meter langs me heen lopen zonder me te zien.”

Daarna pakte ik mijn fototoestel. De laser voor de afstandsmeter plakte ik af met ducttape. Focus moest vanavond handmatig, anders zou dat rode lampje me kunnen verraden. Ik testte of alle piepjes en geluiden van de sluiter op ‘stil’ stonden, en stopte de camera daarna in de tas. De tas ging ook in de rugzak. Daarna warme kleding die ik onder mijn camouflage zou dragen en een paar warme laarzen en een stel grijs-witte overtrekken voor over mijn laarzen. Die vergrootten mijn voetafdrukken, maar hadden geen profiel. De ghillysuit ging in een ...