Mini - 179 - Sex Verhalen

Mini - 179

... het verzoek eens te komen praten. Hier een gratis advies van je bud: zorg dat je voor die tijd met Jo gesproken hebt.” Ik knikte. “Ik zal wel moeten, want als we vanavond in de auto zitten vraagt ze héél liefjes: ‘Kees, ik zie dat er wat is… Vertel!’

Ik keek Fred aan. “Hier moeten we met z’n vieren over praten, makker. Wilma, jij, Joline en ik. Kom vanavond, als jullie kunnen, na dansles maar weer eens een nachtje bij ons slapen.” Ik grinnikte. “Dan mogen jullie morgenochtend douchen…” Fred barstte uit in een bulderlach. “Ik zal het voorstellen thuis! Goed plan, Kees. En gezellig!”

Er werd op de deur geklopt. “Ja!” riep ik en Angelique stak haar hoofd om de deur. “Mag het even wat minder hier? Het leek wel of er hier een bulldozer rondreed, verdorie.” Er gingen twee handen omhoog en twee wijsvingers omlaag. “Nu, aanstaande mevrouw Claassen!”

Ze schudde haar hoofd. “Nee. Ik heb net vanochtend een schoon jurkje aangetrokken, daarmee ga ik niet op de gore vloer van jouw bureau liggen, waar je net met je modderpoten doorheen hebt gelopen, Kees. Ik druk me straks wel op, voor het rennen.”

Fred bromde. “Ik hou je in de gaten, kleintje. En als je het ‘vergeet’ help ik je wel even herinneren.” “En nu eruit, allebei”, onderbrak ik hen. “Als jullie hier herrie gaan schoppen, komt er van tekenen niks terecht. En daar verdien ik m’n brood mee.” Angelique keek me guitig aan. “Nou ja… verdienen…” Ik maakte een dreigend gebaar. “Wegwezen jij!”

Gniffelend verdwenen ze en het ...

... was weer rustig. Ik was niet van plan om echt gekke dingen uit te halen tijdens de lunchpauze; gewoon een stuk rennen met halverwege wat oefeningetjes. De conditie van de diverse collega’s was met sprongen vooruit gegaan. Iedereen, zelfs Theo, liep nu zonder problemen 2.700 meter tijdens een coopertest. Dat hadden we een paar weken geleden uitgeprobeerd. Een van de kleine succesjes waar ik bijzonder van genoot. En ondertussen hadden zich een aantal mensen meer aangesloten bij de loopgroep: meer dan 25 collega’s renden mee. Backoffice, het team van Miranda, Theo, de piraten en een paar lui van de andere teams hadden zich ook aangesloten.

Het was om twaalf uur dus druk in de hal. “Kom lui, naar buiten, anders gaat de receptie over de jank. En een boze Chantal en Anneke wil je niet.” Chantal knipoogde van achter haar desk. “Goed bezig, Kees!” We liepen naar buiten en ik ging meteen in de voorligsteun. Angelique volgde, wat een paar verbaasde blikken opleverde. We drukten ons vijf keer op en stonden weer overeind.

“Ik liet in de auto vanochtend me iets ontvallen, mensen. En opdrukken terwijl je 120 rijdt en achter het stuur zit gaat wat moeilijk, vandaar. En Angelique moest ook nog even boete doen. En nu: lopen! twee kilometer rennen, dan wat oefeningen en weer een kilometer terug. Go!” Een half uurtje later kwamen we hijgend en bezweet weer binnen. Stiekem had ik de meute best wel afgeknepen...

Douchen, eten en na de lunch weer aan het werk en voordat ik het wist kwam ...