Het Bijgerecht - 2 - Sex Verhalen

Het Bijgerecht - 2

... moet haar wat tijd geven, geloof me.’ zei ze terwijl ondertussen op een kruispunt stonden. Links van ons het stacaravanpark, voor ons de uitgang van het park, en rechts zou ik met een omweg weer thuiskomen.

-

Ze pakte even m’n hand. ‘Hou je van haar?’ vroeg ze me toen en ze keek me heel indringend aan. Ik kreeg het er benauwd van.

‘Weet ik niet.’ zei ik. ‘Deed ik wel. Zo heel lang kennen we elkaar niet, en nu heb ik het idee dat ik helemaal niet weet wie ze is, wat ze wilt, wat ze doet… Kan ik daar van houden? Ik hou van de persoon die ik kende. Maar die is ze niet meer.’ bleef ik eerlijk. Ondanks dat de vraag me overviel, had ik zo een antwoord klaar. Hier had ik namelijk al wel over nagedacht. ‘En jij dan?’

‘Met heel m’n hart.’ zei ze ook zonder te twijfelen. ‘Ik ken haar al vijf jaar. En vijf jaar lang denk ik elke dag aan haar. Ik weet nog wel toen ik hoorde dat ze verkering kreeg. De eerste jongen waarmee ze een vaste relatie begon. En toch bleef ik van haar houden.’ Ik had geen idee dat ze elkaar al zo lang kenden, en dat ze zo over haar dacht. Ik kreeg met haar te doen. Ik had het idee dat wat ze ook hadden veel meer voor Nicola betekende dan voor Lindsay. Maar Lindsay was er niet. Hoe zou die reageren als ze ons hoorden.

Ik kneep nog even in haar hand terwijl ze wat teleurgesteld over het water heen keek van een van de recreatieplassen. ‘Als ik je zo hoor, zou ik haar bijna opgeven. Zonder te twijfelen. Het is duidelijk dat ik niet hetzelfde voel voor ...

... haar als jij doet. Dat is niet eerlijk. Ze moet het gewoon met me uit maken. Dan is het maar geregeld, vind je niet?’ vond ik.

Ze keek me aan en glimlachte lief om me woorden. ‘De dingen die ze over je gezegd heeft, waren in ieder geval niet gelogen. Je bent lief.’ noemde ze me. Ook daar kreeg ik het even warm van. Daarna zuchtte ze. ‘Ik moet maar naar huis.’ Ze ontweek de vraag, maar een antwoord hoefde ik ook niet meer.

‘Ja. Of wil je nog een stukje verder lopen? Ik vind dit wel fijn.’ vroeg ik haar nog, verwachtingsvol.

Ze twijfelde. ‘Ander keertje. App je me even als ze thuiskomt of iets van haar hoort, dan doe ik dat ook.’ Dan deden we dat maar.

-

Ik liep terug en had een heel ander beeld van de meiden gekregen. Het was aan de ene kant best zielig dat Lindsay het al die tijd geheim had gehouden. Kon me niet voorstellen dat als een van mijn beste vrienden me zou vertellen dat hij bi of gay is, dat je die dan meteen buitensluit, of denkt dat die dan wel iets voor jou moet voelen. Al vroeg ik me wel af of Lindsay niet voor meer meisjes iets had gevoeld, en wie dan wel. En Nicola bleek best wel een toppertje te zijn. Ik vond haar leuk. Niet op een liefdesmanier, maar gewoon zoals ze was. Ze had ook iets spontaans en dat die avond tijdens het eten er niet uitkwam, leek me niet meer dan logisch. Het vergt toch enige moed om daarna alsnog op de man af te vragen of we niet een keer konden praten. En nu hadden we dat gedaan en was ik zelfs blij dat ik haar had leren ...