Het Bijgerecht - 2 - Sex Verhalen

Het Bijgerecht - 2

... het niet beter was geweest dat we er gewoon een einde aan hadden kunnen maken.’ vuurde ik toen meteen op haar af in mijn oprechtheid. En dit was niet eens iets wat ik van te voren had kunnen verzinnen. Maar nu ze het zo vroeg, kon ze het krijgen ook, moest mijn onderbewuste gedacht hebben.

-

‘Ja.’ grinnikte ze er om. Ze herkende het. ‘Normaal gesproken maak je het uit en gaat ieder z’n eigen weg. Ik zou ook nooit met iemand iets willen hebben die al in een relatie zit. Echt niet.’ zei ze vervolgens.

‘Wist je dat ze een relatie had met mij?’

‘Ja.’ antwoordde ze eerlijk en ze bleef even staan. ‘Ik vind het ook echt erg dat het zo gegaan is. Dat zou ik anders nooit doen, maar…’

‘Maar Lindsay.’ lachte ik er nu om, al was het als een boer met kiespijn. ‘Voor haar doe je gekke dingen. Toch?’ Ik kon haar eerlijkheid wel waarderen en langzaam werd duidelijk dat we misschien wel een beetje in hetzelfde schuitje zaten.

-

‘Ik wist niet eens dat ze bi was. Echt nooit bij stilgestaan. Ze heeft me daarvoor ook helemaal geen reden gegeven. Niet dat ik het erg vind, maar het kwam zo uit het niets.’ ging ik vervolgens verder.

‘Weet ik. Ze was bang hoe je zou reageren. Ze had me verteld het vroeger wel eens tegen een vriendin gezegd te hebben en die moest daarna niks meer van haar hebben. Die was bang dat ze gevoelens voor haar had, of zo.’ wist Nicola mij er meer over te vertellen. ‘En mannen reageren vaak maar op twee manieren. Of ze keuren het af, of ze denken dat ...

... hun eigen seksleven meteen wordt uitgebreid.’

Daar moest ik om lachen. ‘Ik was die tweede, denk ik. Al heb ik dat nooit tegen haar gezegd, hoor.’

Daar lachte zij dan weer om. ‘Nee, ze zei dat je heel begripvol was. Dat vond ik best bijzonder.’

‘Was je daarom akkoord gegaan om die ongemakkelijke avond met ons door te brengen?’ vroeg ik haar meteen maar, nog altijd met een glimlach op m’n gezicht. Het was zowaar leuk om het hier met haar over te hebben. Het luchtte op en ze was inderdaad eerlijk. Ze was heel anders dan ik me voorgesteld had.

‘Ja, dat was wat… Had ik nooit moeten doen, natuurlijk.’

‘Ja, ik was ook gek daar in mee te gaan. Wat verwachtte ze nou?’

‘Ik weet alleen dat ze graag wilde dat ik je ontmoette. Ik wilde dat niet. Zoals ze over je praat… Ik dacht kansloos te zijn.’ verraste ze me daarna.

‘Jij kansloos? En ik maar denken dat ik geen kans meer maak. Maar heeft ze het dan over me? Nog steeds, of…?’

‘Ja, tuurlijk.’

‘Hoezo ‘’tuurlijk’’? Als ik haar al spreek, heeft ze het alleen maar over jou, over jullie. Ik lijk er niet echt meer toe te doen.’ bleef ook ik open, al liet ik de pikante details die ze met me gedeeld had, en dat ik daar maar al te graag meer over zou horen, even buiten beschouwing.

Ze grinnikte er een beetje om. ‘Dat is wel typisch. Als je bij jou is, heeft ze het over mij, en is ze bij mij, heeft ze het over jou.’

‘Ja, en nu is ze bij geen van ons beiden… Snap jij het nog?’

‘Een beetje. Genoeg in ieder geval. Je ...