Het Bijgerecht - 2 - Sex Verhalen

Het Bijgerecht - 2

... van laatst, maar je kon gewoon zien dat er een ongelofelijk strak lichaam onder bevond. En dat vond ik best spannend om binnen te laten. De stof op haar benen stond wat strakker, vooral bij haar billen. Toen ik haar voorliet, moest ik er wel even naar kijken. Ze kwam heel dicht in de buurt bij Lindsay. Het enige wat Lindsay niet had, en Nicola zeker wel, was een wat grotere borstinhoud. Niks geks, maar ook niet iets wat extra geaccentueerd hoefde te worden om aanwezig te zijn. Ik vond haar er eigenlijk heel geil uitzien vooral. Een strak lijf, een mooie voorgevel, zelfs met een trui aan, en zoals ze haar lange, bruine haren in een strak staartje had wat zich oprolde in haar capuchon, had ook wel iets. Ze had een heel ander gezicht zo. Haar oren stonden iets naar voren, wat wel schattig was. Flaporen ging weer wat te ver. En ze had van die grote groen/blauwe ogen en een neus die aardig opwipte. Ze had verre van een perfect gezicht, als je er over nadenkt. En toch had ik er maar weinigen gezien zo knap als het hare. Haar lach was breed en lief, haar ogen groot en helder en haar huid oogde zacht. Nicola was echt ongelofelijk knap, en toen ik me realiserende dat dit het bed gedeeld had met mijn eigen knappe vriendin, zorgde dat wel voor behoorlijk wat gemengde gevoelens.

-

Ze nam een paar slokken onder de kraan, terwijl ik haar nog een glas had aangeboden. Stond ze dan voorover gebukt…

‘Nee, zullen we maar.’ zei ze daarna snel. Net als de vorige keer leek ze niet ...

... helemaal op haar gemak hier. Ik had niet buitensporig naar haar staan staren, al keek ik wel als zij dat niet deed. Ik moest m’n hoofd erbij houden, al had ze me alles doen vergeten. Mijn focus, en ook die van haar, zou op Lindsay moeten liggen. Maar die was hier niet. En zij wel.

-

Het leek alsof we elkaar al kenden, maar dat was natuurlijk niet zo. Een paar minuten later liepen we door het park naar de andere kant, waar hun stacaravan stond. Ook tijdens de wandeling was het ongemakkelijk en in het begin even stil. Wat wilde ik haar ook alweer vragen? En waarom wilde ze me eigenlijk spreken?

-

‘Kom je vragen of ik haar wil opgeven?’ vroeg ik vervolgens brutaal, en het was het eerste wat gezegd werd tegen elkaar wat niet met het weer te maken had. Dat het koud was en guur wisten we nu wel.

Ze lachte erom. ‘Nee, helemaal niet. Dacht je dat echt? Ik wilde eigenlijk gewoon weten hoe je hier precies instaat. Zonder dat Lindsay erbij is, denk ik een oprechter antwoord te krijgen.’ begon ze daarna serieus. Hier was wel over nagedacht.

‘Krijg ik dat dan ook van jou?’

‘Ja, beloofd.’ zei ze snel en ze keek me lief aan. Ik kreeg steeds meer sympathie naar haar toe.

‘Eerlijk gezegd weet ik niet eens waar ik precies ‘in sta’. Ik snap hier helemaal niks van. Dat ze dit heeft kunnen doen, vind ik echt waanzinnig. En dat ik het blijkbaar niet eens erg vind, vind ik nog veel erger. Ik wil echt niet zeuren hoor, maar ik voel me de laatste tijd zo alleen dat ik soms denk of ...