-
Het Bijgerecht - 2
Datum: 20-12-2021, Categorieën: Romantisch Auteur: Jefferson, Bron: Opwindend
Ik had haar buiten opgewacht. Lindsay was toch niet thuis, en ik dacht eerlijk gezegd dat ze dan wel bij Nicola zou zijn. Maar na een berichtje van die tweede, wist ik dat dat niet waar was. Dan was ze vast en zeker met vrienden op stap. Het werd me niet meer verteld. - Ik en Nicola hadden nummers uitgewisseld en nu zouden we dus even gaan praten. Ik wist niet waar ik nog goed aan deed, maar het kon vast geen kwaad. Ze zei me deze avond nog een stukje te gaan joggen en dan zou ze wel even langs lopen. Het was koud, nat en donker buiten. Ik vond het park er in deze tijd het meest sfeerloos bijliggen. Zeker in de donkere avond. Ik zat op een tuinstoeltje in de voortuin onder het afdakje van de entree. Het verbaasde me altijd nog hoeveel mensen er ook nog in deze tijd een paar dagen op uit willen en dan in zo’n park als dit hier belanden. Regelmatig kwam er namelijk iemand voorbij gelopen maar ik had nog geen hardlopend meisje gezien. Ik wist ook niet of ik aan het begin van de route stond of aan het einde. Ik verzon de vragen die ik nog had. Ik hoopte eigenlijk dat ze antwoord had op de vragen die ik Lindsay niet durfde te stellen. Was deze relatie nog wel te redden, en zo ja, dan zou Nicola dat toch niet willen? Hadden hun een relatie? Was het liefde, of gewoon een flirt? En was ik niet meer dan een flirt geworden? Hoe langer het duurde, hoe meer vragen ik verzon waar ik het antwoord eigenlijk helemaal niet van wilde weten. - Uiteindelijk hoorde ik de lichtvoetige ...
... stappen van iemand die een wat hoger tempo hanteerde dan de meeste wandelaars die ik al voorbij had zien komen. De passen remden af en niet veel later zag ik een donkere verschijning voor het hek staan. Een zwarte capuchon ging af en turend stond ze daar, en leek ze op zoek naar de bel van de intercom. Ik stond op dat moment op en het was dan ook niet meer nodig. Rustig liep ik naar het hek en keek ik al snel in de grote ogen van Nicola die er zelfs op dit tijdstip nog uitsprongen, zo rond als de maan zelf. Ze keek naar me op, met een lach die ik niet kon plaatsen, en vroeg me snel of ik al lang had gewacht. Ze hijgde. Ik bevond me aan het einde van haar route. ‘Kom binnen.’ zei ik snel. Het was guur. ‘Nee, ik moet niet te lang wegblijven. Anders maken m’n ouders zich zorgen.’ zei ze vlug. ‘Maar misschien even snel een slokje water. Loop je daarna mee?’ stelde ze alsnog voor. ‘Ook goed.’ zei ik wat nors en liet haar vervolgens door en binnen. - Het was toch wel wat. En dan bedoel ik zij. Nicola was wel wat. Behoorlijk wat. Een ongelofelijke verschijning. Ergens begreep ik wel dat iemand mij daarvoor zou verlaten. Zelfs een meisje. Ze droeg een zwart trainingspak van een bekend Duits kledingmerk. Net als dat ik ze gisteren had zien wegrijden in een dure auto van een net zo bekend Duits automerk. Duitsers blijven Duitsers. Witte sneakers van hetzelfde merk, natuurlijk. En het stond haar heel goed. Ze had dan wel een trui aan die niet zo nauw sloot als het truitje ...