Zomerjurkje En 1001... - 1 - Sex Verhalen

Zomerjurkje En 1001... - 1

... voor een grote zware metalen deur. Vind het wat brutaal om die zomaar te openen, dus sta een beetje besluiteloos, wippend op beide benen, bekken vervolgens bevallig iets gekanteld. Ik besluit dan maar beschaafd iets te roepen, handen in mijn rechterzij, een beetje zangerig: joehoe! Maar geen respons. Op het moment dat ik overweeg dan maar weer terug te fietsen – vakantie! - bedenk ik me dat ik een mobiel nummer van ze in mijn telefoon heb.

Ik bel en er wordt wat verbaasd opgenomen: “Ja?”

“Meneer Telkamp?”

“Spreekt U mee”

“Hier de mentor van Amed. Ik sta voor uw deur, ….. eh achterdeur. We hadden een afspraak. Meen ik”.

Het is even stil. Ik hoor hersenen kraken.

Ik hoor wat bits geroezemoes van meneer Telkamp. Kennelijk praat hij met zijn gezin. Ik hoor het over de telefoon maar ik verbeeld me ook live, door de gesloten achterdeur.

“Zut alors! Wat érg! We zijn de afspraak vergeten!”

“Ik sta nu dus bij de achterpoort”, zeg ik nog maar een keer.

“Ja, moment”, zegt meneer Telkamp. Ik hoor voetstappen, sloten die draaien en daar zwaait de deur open.

Ik kijk in de ogen van meneer Telkamp. Maar buiten zijn ogen is er direct veel naakt. Een imposant torso in een minuscuul zwembroekje. Leidende figuur, vors ik direct. Een man om mee te vrijen, zegt het onderbewuste gedeelte in mijn hersenen.

Hij heeft geen haar op zijn borst. Wel een streepje op zijn buik. En weer meer op zijn benen. Hij verzorgt zich goed en zorgvuldig, constateer ik keurend.

Dan ...

... stapt hij opzij en geeft me met een gebaar doorgang naar zijn tuin. Ik zie lichtblauw gefonkel van een groot zwembad, waarin ik twee koppies ontwaar. Amed en een vrouw, waarschijnlijk zijn pleegmoeder.

Ik steek mijn hand op om te groeten en zet hem dan meteen boven mijn ogen, om te turen of ik uit de schittering ook een menselijke reactie terug krijg. Het doet pijn aan mijn ogen.

Ze zwaaien en komen naar me toe zwemmen. Meneer Telkamp en ik lopen naar de rand van het zwembad. De vrouw spreekt het eerst:

“Sorry, sorry. Het is mijn fout! Ik ben vergeten deze afspraak op onze gezinskalender te zetten!”

Ik glimlach. “Maar ik ben er. En jullie zijn er”.

De man nodigt me uit in een stoel op de veranda te gaan zitten. Ik strijk neer. Ik zit wat diep, niet heel gemakkelijk. Knieën zedig tegen elkaar, naar een kant. Hand op de knie. Hij vraagt wat ik wil drinken en ik bestel een spaatje rood.

Ik voel me overdressed. De vrouw des huizes rijst omhoog uit het water, via een aluminium trapje. Ik denk direct aan Venus van Boticelli uit Florence. Zij die uit het schuim van de zee stapt. Of een Bondmeisje. Ze is nauwelijks op de kant of ik zie Amed omhoog stappen uit het blauwe meer. Ik ken hem natuurlijk het beste van dit gezelschap, maar hier ben ik ineens onder de indruk van zijn torso. Me nooit gerealiseerd. Moeder en zoon lopen licht verend naar me toe, schudden me de hand en gaan in hun badkleding zitten.

“Wat een temperaturen, he”, zegt mevrouw Telkamp. Ik hoor een ...