Zomerjurkje En 1001... - 1 - Sex Verhalen

Zomerjurkje En 1001... - 1

Ik leef mijn leven vaak in beelden uit boeken en films. Ze reizen met me mee als vrienden op mijn pad. Als ik met mijn hondje loop en met natte laarzen en dampige kleren uit een herfstbos stap, dan denk ik terug aan scenes uit de jeugdboeken van Snuf de Hond. Als het pijpenstelen regent, dan fantaseer ik dat ik met de boswachter uit Lady Chatterley’s lover hard ren naar een verlaten schuur, waarna we op een oude tafel de sterren van de hemel vrijen, hij ruw en nat hijgend boven de natgeregende witte blouse waar mijn borsten doorheen schijnen.

Maar vandaag is het een stralende zomerdag. De zon dringt door in al mijn poriën. Ik fiets fluitend naar mijn laatste klusje voor de grote vakantie. Heb een wit zomerjurkje aangetrokken. Strak lijfje en ruimvallende rok, waarop grote prints van rode klaprozen. Daaronder draag ik mijn favoriete setje. Als ik me zo vrij en sensueel voel als vandaag, krijg ik de neiging om heen en weer te zwieren over de weg. Links, rechts. Net als in Turks fruit met Monique van der Ven. Maar ik zit niet achterop bij een grote hunk met lange witte manen.

Ik ben alleen en onderweg naar een thuisgesprek. Ouders van een leerling vroegen me er om. Een bijzonder geval. Amed, jongen is bijna cum laude geslaagd, maar heeft voor mijn vak net onvoldoende gehaald. Of onvoldoende, het is maar hoe je het bekijkt. Een keurige 7,5, daar waar ze op een 8 gehoopt hadden. Ze willen meer weten over hoe het is gekomen en wat hij bij de herkansing anders moet doen. ...

... Omdat het een pleegkind is, dat net een paar jaar terug uit het buitenland hier is komen wonen, heb ik een zwak voor hem. Ik vermoed dat het voor zijn pleegouders een prestige-projectje is. Ik wil ze graag ter wille zijn.

Ik fiets de wijk binnen waar ze wonen. Veel witte villa’s aan brede avenue-achtige lanen. De wijk ligt lui in de late middagzon. Ik zie de daklijnen trillen in de atmosfeer die heiig lichtblauw is. Krijg opnieuw de neiging om te gaan zwieren. Mijn rok waait ervan op. Ik doe geen moeite de panden tussen mijn benen te frummelen om mijn slipje te verbergen. Ik glimlach als ik een puber passeer. Hij kijkt me met open mond na, zie ik glimlachend als ik achterom kijk. Hij ziet mijn gladde benen van achteren glimmen. Ik voel me alsof ik weer het meisje ben dat opgewekt naar het plaatselijk zwembad fiets. Zo dadelijk lig ik op mijn buik met mijn vriendinnen op de zonnewei als we kijken naar de voetballende en stoeiende jongens.

De wijk doet me een ergens denken aan de villawijk met de familie Flodder. Maar het gezin waar ik naar toe ga zal een andere uitstraling hebben. Deze mensen zijn zeker niet onbemiddeld. Dat blijkt direct als ik, speurend naar de huisnummers, bij de oprijlaan van hun adres kom. Wat een kást van een huis. Ik stap af en loop de oprijlaan op, een beetje spiedend of ik een teken van leven zie. Ik bel aan maar niemand doet open. He, dat is raar.

Ik besluit maar even om het huis te lopen en hoor dan geroezemoes en gespetter met water. Ik sta ...