1. Zomerjurkje En 1001... - 1


    Datum: 25-11-2021, Categorieën: Hetero Auteur: Jef1990, Bron: Opwindend

    ... komt: niet in de klas, niet thuis. Terwijl ik merk dat hij er best mee worstelt. Hij kijkt naar zijn pleegmoeder op een bepaalde manier, maar is dan beschaamd”. Mevrouw Telkamp glimlacht.
    
    “Nou ja, dat komt toch wel meer voor?”, zeg ik op gedempte toon tegen de ouders, ter verdediging van Amed. “Al die kinderen lopen niet te koop met hun gevoelens. Maar ze hebben hun ogen niet in hun broekzak zitten.”.
    
    “Hij kijkt ook naar jou als lerares?”, vraagt meneer Telkamp.
    
    Ik krijg er een kleur van. “Mmm, dat weet ik niet zo hoor”.
    
    “Vast wel. Hij heeft het veel over je. Volgens ons is hij een beetje verliefd”.
    
    “Echt?!”, zeg ik verrast.
    
    “Ik snap dat wel. Taal is zijn grote liefde en je bent met hem begaan. En je bent ook nog eens een knappe vrouw”, zegt meneer Telkamp.
    
    Ik kleur nog meer en krijg het er warm van. Mevrouw Telkamp staat op en zegt: “Je maakt haar verlegen, Chéri. Ander onderwerp. En ik ga even afkoelen in het zwembad”. Ik zie haar weglopen naar haar zoon. Ze springt in het water en ik zie ze stoeien.
    
    Ze laat me dus zitten met meneer Telkamp. Die kijkt me wat geamuseerd aan: “Daar zitten we dan. Laten we het nu dan maar even hebben over hoe Amed nog een hoger cijfer kan halen. Waar ging het mis?”
    
    Ja, dat is het doel van mijn bezoekje. Ik denk even na. Ik zeg: “Eigenlijk daar waar het bij meer leerlingen mis ging. Bij die tekstbeschouwing is argumentatieleer van belang. Er was wat onduidelijkheid over de ‘weerlegging’ als figuur. Het gekke is ...
    ... dat Amed juist heel goed is in argumentatie. Hij moet maar gewoon het lijstje nog eens doorkijken dat we in de klas behandelden. Weet U, het is zo ontzettend knap van hem dat hij de taal zo goed beheerst. En dan dat cijfer! In zijn moederstaal zou hij met dezelfde beschouwing vast een 10 hebben gehaald!”. Terwijl ik het vertel voel ik dat ik nota bene trots op hem ben. Mijn leerling. Mijn Amed. Een oogappel eigenlijk.
    
    “U mag hem graag, merk ik”, zegt meneer Telkamp, “dat is leuk om te zien”.
    
    Ik knik: “O zeker, het is een fijne jongen. Die gaat het ver schoppen. Hij is het perfecte voorbeeld dat je door onderwijs je kansen kan vergroten, sociale stijging kan doormaken”.
    
    Meneer Telkamp knikt: “Dat vind ik ook. Hij moet later maar de eerste allochtone minister-president van Nederland worden!”.
    
    “En dan bedankt hij natuurlijk zijn oude lerares Nederlands voor de fijne lessen”, zeg ik enthousiast.
    
    Er klink ineens een kreet. Ik zie vanuit mijn ooghoek Amed uitglijden op de rand van het bad terwijl hij een balletje uit het gras vist. Hij is met zijn pleegmoeder aan het overgooien. Meneer Telkamp staat vliegensvlug op en snelt naar hem toe. Hij buigt zich met zijn gespierde rug over hem heen en lijkt naar zijn enkel te kijken.
    
    “Wil je even de handdoek aangeven”, vraagt hij mij, half omkijkend. Ik sta op en loop met een grote witte handdoek naar ze toe. Ook mevrouw Telkamp hijst zich bezorgd uit het water. Ik zie hoe ze haar buikspieren aanspant. Sixpack, denk ik ...
«1...345...10»