De Engel Des Doods - 4 - Sex Verhalen

De Engel Des Doods - 4

... portier vast. Twee mannen stapten uit de Tesla, die een ingedeukte motorkap en een gebarsten voorruit had. De voorkant van het dak was ook ingedeukt.

Marc vermande zich. Zijn professionalisme nam het weer van hem over. Hij pakte zijn telefoon en verzocht om een ziekenwagen. De vrouw bij de BMW stond nog altijd te krijsen, een doordringend, verschrikkelijk geluid. Marc rende naar Johnny toe. Toen hij bij het lichaam aankwam, moest hij een paar keer slikken om zelf niet over te geven. Het lichaam lag in een onnatuurlijk verwrongen houding op de grond. Het hoofd was opengespleten en hersenweefsel lekte naar buiten.

Een robuuste man van een jaar of dertig in slobberende spijkerbroek liep naar het lichaam toe en filmde alles kalmpjes met zijn telefoon.

Woedend schreeuwde Marc tegen hem. “Politie! Stop met filmen! Ga achteruit!”

De kerel bleef opstandig doorgaan en zoomde nu op het hoofd in. Marc stapte op hem af, griste de telefoon uit zijn hand en keilde hem in de berm. De man bleef met open mond staan.

De bestuurder van de Tesla, een oudere man met een asgrauw gezicht in een duur uitziend kostuum, kwam langzaam naar hem toe, alsof hij slaapwandelde, gevolgd door een jongen van begin twintig.

“Politie? Bent u van de politie?”

“Ja.”

“Ik… Oh God! Hij rende ineens voor me langs. Ik had geen enkele kans.”

“Ik heb het zien gebeuren. Wat is uw naam?”

“Jos Tielemans.”

“Ok, Jos, ga bij je wagen staan en wacht tot ik bij u kom. Ik heb u nog een paar ...

... vragen te stellen.”

Er tolden allerlei gedachten door Marcs hoofd toen Myriam naar hem toe kwam gesneld.

“Shit Marc,” reageerde ze.

Marc wees naar de bestuurder van de Tesla die naast hem stond. “Blijf bij hem tot er back-up arriveert.”

Hij dacht snel na. Hij moest de plaats van het ongeluk afschermen en namen en adressen van getuigen noteren voordat ze weggingen. Tot zijn opluchting hoorde hij het gejank van sirenes die snel dichterbij kwamen.

Toen hoorde hij een motor starten. Een jonge vrouw in een rode Mini wilde wegrijden. Hij sprintte naar haar toe en ging voor de auto staan om haar tegen te houden. Ze draaide het raampje omlaag en leek volkomen in paniek.

“Ik moet gaan. Ik ben te laat voor een tandartsafspraak.”

“Ik heb uw naam en adres nodig.”

“Ik heb niks gezien.”

“Uw naam!” blafte Marc. Geschrokken zette ze meteen de motor weer af.

Hij zou een heleboel moeten uitleggen. Hij dacht nu al aan de vragen die ze zouden stellen. Moest je hem wel achtervolgen? Heb je waarschuwingen geroepen? Maar dat was voor later.

Ontdaan en aangeslagen kostte het hem moeite om zijn aandacht erbij te houden. Hun hoofdverdachte was dood. Het feit dat hij ervandoor was gegaan, sprak boekdelen. Onschuldige mannen rennen niet weg voor de politie. Hij had geroepen dat hij onschuldig was, maar waarom bleef hij dan niet staan?

Hij zou het allemaal moeten onderzoeken.

“We hebben onszelf niets te verwijten. Hij ging ervandoor en keek niet uit. Wat hadden we moeten ...