Het Satorvierkant - 15 - Sex Verhalen

Het Satorvierkant - 15

... Zijn reactie is teleurstellend en ze voelt zich enorm dom, omdat ze haar pa heeft laten vallen. Tranen vloeien over haar gezicht. Het wordt haar teveel. Ze heeft het gevoel dat Fritz uit twee verschillende personen bestaat. Op sommige momenten is hij kil en afstandelijk alsof hij haar niet wil toelaten, andere momenten lijkt hij warm en lief. Het is verwarrend.

"Je kan niet verwachten dat ik de hele tijd je handje vasthoud, Simone. Ik heb werk te doen. En hier kan je niet blijven, dit huis is enkel voor soldaten bedoeld."

"Meen je dit nu serieus?" snauwt Simone verontwaardigd. Ze weet niet meer wat te doen of te denken. Nu ze haar pa kwijt is, heeft ze niemand meer om op terug te vallen.

Fritz doet enkele stappen in haar richting en overschaduwt haar met zijn grote lichaam. Zijn ogen zijn staalhard - bijna eng - zijn kaken op elkaar geklemd en zijn neusvleugels trillen bij elke ademhaling. Simone slikt en doet haar uiterste best om niet terug te deinzen, ondanks zijn intimiderende houding. Het begint haar langzaam duidelijk te worden waarom hij zo doet. Hij wil niet dat ze voor hem kiest. Het is verwarrend, want het ene moment geniet hij van haar aanwezigheid, maar tegelijkertijd houdt hij haar steeds op afstand. "Waarom wil je me niet? Heb je een vrouw in Duitsland?"

"Heb je je wel eens afgevraagd hoe het komt dat je in deze situatie beland bent?"

"Wat bedoel je?" vraagt Simone voorzichtig. De brok in haar keel probeert ze zo goed als mogelijk door te ...

... slikken.

"Je smeekt om liefde die niet bestaat."

Simone haar ogen worden waterig. Ze is niet van plan haar zomaar te laten afwimpelen. "Weet je wat pas zwak is? Bang zijn dat iemand te dichtbij komt en daarom die persoon wegduwen. Doe maar alsof je stoer bent, maar eigenlijk ben je een lafaard."

"Nou nou..." reageert Fritz spottend. "Is dat zo?"

Simone klemt haar kaken op elkaar. "Blijkbaar wel."

"Wat?" vervolgt ze als Fritz niet reageert. "Wil je me pijn doen? Ga je gang."

"Ga. Naar. Huis. Daar hoor je." Hij spuugt de woorden één voor één uit met zijn kaken tegen elkaar geklemd zonder ze te verroeren. De duisternis in zijn ogen kolkt, als een woeste zee.

Simone schudt haar hoofd. "Ik ga nergens naartoe."

Ze krimpt ineen als hij een glas van de tafel grist en het tegen de muur kapot gooit. "Ga weg!"

"Waarom doe je zo?" Simone klinkt wanhopig.

"Liefje, ik...".

"Noem me niet zo!"

Fritz zwijgt.

"Waarom?" herhaalt Simone haar vraag.

"Dat kan ik je niet kan uitleggen."

"O-k-é", Simone weet niet goed wat zeggen.

"Wat wij hebben is fijn, maar je kan niet meer van me verwachten. Er is niet meer. Begrijp je?"

Simone knikt maar heeft eigenlijk geen idee waar hij het over heeft. Zijn uitspraken verwarren haar.

“Ik meen het,” zegt hij schor. “Laat me met rust.”

Simone komt dichterbij en drukt zich tegen hem aan. “Dat kan ik niet,” antwoordt ze.

Fritz balt zijn vuisten. “Waarom niet?”

Simone ademt diep in en kijkt Fritz van dichtbij ...