Het Satorvierkant - 15 - Sex Verhalen

Het Satorvierkant - 15

10 maart 1944 - Bénouville, Normandië

"Vandaag was een hartverscheurende dag. Mijn wereld is aan het verbrokkelen. De nakende bevrijding laat me achter met een dubbel gevoel. Vroeger zou ik dolblij geweest zijn, maar nu bekruipt me meer en meer het gevoel dat er iets afschuwelijks te gebeuren staat, iets waaraan niemand zal kunnen ontsnappen. De oorlog zal de komende maanden veel slachtoffers eisen, ook onder gewone burgers die niks hebben misdaan. Is er dan echt geen manier om die waanzin te stoppen? Tellen onze levens dan niet mee?"

(dagboek Simone)

Die dag gonst het van de geruchten over een nakend offensief. Duitse soldaten lopen nerveus af en aan en tegen de avond verschijnt er een aanplakbericht op de deur van het café:

"Het Duitse opperbevel heeft het arrest bevolen van de aanvallers van ons land. Eender wie het verzet op een of andere manier helpt, zal worden gearresteerd en geëxecuteerd.

Hauptmann Fritz Hoffman."

De opwinding over de nakende bevrijding slaat om in angst.

"Wie de uitkomst van de oorlog kan voorspellen, is een leugenaar!" Met zijn hand slaat Fritz zo hard op de tafel dat de kopjes rammelen en de klanten aan een ander tafeltje geschrokken naar hem en Simone, die naast hem zit, kijken.

Hij is kwaad op de oorlog, niet op mij, denkt Simone. Ze herkent de donkere blik in zijn ogen. Het is de blik waarmee hij zijn soldaten bevelen geeft, waarmee hij mensen intimideert. Kil en afstandelijk. Zo koud dat zijn nabijheid verstikkend ...

... werkt. Simone weet dat ze op zo'n moment voorzichtig moet zijn, dat ze hem dan beter met rust kan laten, maar toch kan ze het niet laten. "Fritz, dat aanplakbiljet ..." begint ze.

"Dat zijn jouw zaken niet." Hij grijnst. Het is een gemeen lachje dat Simone op een verkeerde manier kippenvel bezorgt. Ze doet haar uiterste best om een zelfverzekerde houding aan te nemen, door haar hoofd naar achteren te kantelen en hem aan te blijven kijken. Ze tilt één van haar wenkbrauwen geërgerd omhoog en snauwt. "Wat? Dat zijn mijn zaken niet? Nu moet jij eens goed naar mij luisteren, ventje! Ik trotseer elke dag de opmerkingen van de mensen. Over hoe fout onze relatie is. Over het feit dat ik samenheul met de vijand. Het zijn meer dan mijn zaken, het is mijn recht." Simone kijkt hem recht in de ogen.

Gedurende enkele momenten staren ze elkaar zwijgend aan.

"Je bent heel wat volwassener geworden, deze laatste maanden." zegt Fritz wat vriendelijker. Er is verbazing in zijn stem te horen. Hij legt zijn hand op Simone haar arm. "Sorry van daarnet, liefje. Ik wou je niet laten schrikken." Hij pakt zachtjes haar kin beet en kantelt haar hoofd een beetje naar achter, zodat hun ogen elkaar ontmoeten. "Misschien is die invasie nog zo slecht niet." fluistert hij.

"Wat... wat bedoel je?"

"Het is moeilijk uit te leggen." zucht Fritz. "Misschien gaat er eindelijk een einde komen aan deze uitzichtloze situatie. Liefje, we moeten volhouden. De oorlog gaat snel voorbij zijn. Ik kijk er naar uit ...