Het Satorvierkant - 11 - Sex Verhalen

Het Satorvierkant - 11

... stof voelt haar huid koud en klam aan. Ze kan niet ophouden te klappertanden. Bovendien is ze hondsmoe.

Wulfbehrt komt op haar af. "Kom, je hebt nogal een schok gehad. Trek die natte kleren uit. Ik zal ze aan het vuur leggen, dan zijn ze zo weer droog."

Geschokt kruist Maryam haar armen over haar borstkas. Ze kan onmogelijk haar jurk en hemdje uitdoen. Ze kan toch niet naakt rondlopen waar hij bij is?

Wulfbehrt zucht en gaat naast haar zitten. Met een teder gebaar veegt hij een sliert nat haar uit haar gezicht. "Je bent helemaal doorweekt. Straks raak je nog onderkoeld. Die kleren moeten uit." zegt hij. Hij staat weer op en haalt een mannenhemd uit zijn bagage. "Hier trek dit aan, ik zal me intussen omdraaien."

Even later, aan het vuur, staart Maryam geniepig naar Wulfbehrt. Wat ziet hij er zo sterk en zelfverzekerd uit. Hij lijkt wel over bovenmenselijke krachten te beschikken. Uitgeput slaakt ze een diepe zucht, dankbaar dat hij haar in veiligheid gebracht heeft, maar wanhopig omwille van de uitzichtloze situatie. Het liefst zou ze een potje willen huilen, maar zelfs haar tranen lijken bevroren te zijn.

"Het is hier in ieder geval droog," lijkt Wulfbehrt haar gedachte te raden. Hij blijft even voor haar staan en gaat dan naast haar zitten. Hij neemt haar hand vast en vlecht zijn vingers door de hare en geeft er een kneepje in. Er verschijnt een lichte glimlach om zijn lippen. "Je bent een mooie vrouw, Maryam." zijn stem klinkt zo oprecht dat haar hart ...

... sneller gaat kloppen.

Wulfbehrt laat zijn ogen over het wulpse lichaam van Maryam glijden. De stof van het hemd trekt strak over haar volle borsten, zodat haar tepels duidelijk te zien zijn. Het hemd is bovendien zo kort dat het nauwelijks haar volle dijen verhult. Wulfbehrt slikt hoorbaar terwijl zijn bloed sneller door zijn aderen stroomt. Hitte neemt over zijn hele lichaam bezit van hem.

Hij slaat beschermend een arm om haar heen. Zijn arm voelt stevig en veilig aan. Maryam voelt de warmte van zijn huid onder zijn hemd. Ze houdt haar adem in en wacht. Ze vindt zichzelf een beetje onnozel. Ze weet niet wat doen en toch weet ze dat er iets staat te gebeuren.

En dan buigt hij zich naar haar toe. Hij kust haar teder. Ze opent haar lippen en drinkt zijn kus.

"Bedankt dat je me geholpen hebt," fluistert ze. De heerlijke adem van haar woorden komt tegen zijn mond aan, waardoor hij vanbinnen helemaal warm wordt. Hij staart naar haar mond op dezelfde manier waarop ze naar zijn mond kijkt. Een moment zitten ze stilzwijgend naar elkaar te staren.

Wulfbehrt wilt zich vastklampen aan haar, haar lippen opnieuw proeven, zijn handen om haar heupen slaan, zich overgeven aan zijn gevoelens... maar doet het niet. In plaats daarvan richt hij zich op. Zijn handen koesteren even haar hoofd, met zijn duimen veegt hij haar tranen weg.

"Ga jij alvast slapen, dan check ik nog even het vuur." stelt Wulfbehrt voor. Hij ziet dat Maryam moe is, hij kan zelf zijn eigen ogen ook nauwelijks ...