De Gezusters Santegoed - 14 - Sex Verhalen

De Gezusters Santegoed - 14

... doen.’

Gerard knikt. ‘En gelijk heb je, John! Maar iemand moet die eerste stap doen. En dat was jij. De rest ging daarna als vanzelf!’

De agent kijkt me aan en zegt: ‘Nou, dat was anders net zo moedig, als die man.’

‘Zo zie ik het niet. Ik ken Kurt al vanaf mijn jeugd, en dat hij een misstap heeft begaan, dat maakt hem nog geen slecht persoon. Ik vond, dat hem onrecht werd aangedaan, door hem overal te negeren. En dat is iets, wat ik niet kan aanzien.’

Gerard moet lachen. ‘Ja, dat klopt. Als er iets is, wat je niet kan zien, dan is het onrecht. Maar ben je zo ook niet aan je vriendin gekomen?’

Ik lach. ‘Min of meer wel. Maar dat verhaal ga ik hier niet vertellen.’

De agent lacht. ‘Dat kan ik me wel voorstellen. Maar ik kwam u eigenlijk vragen, of we de sleutels van uw wagen mogen hebben, in verband met het onderzoek.’

‘Natuurlijk. Die heb ik binnen liggen. Ik zal ze voor u pakken.’

De agent zegt dan: ‘Ik mag het eigenlijk niet zeggen, maar ik moest ook om uw papieren vragen. Maar ik raad u aan, om dat verzoek te weigeren. Zolang u uw papieren in bezit houdt, blijft u recht houden op uw wagen. Anders zou de verzekering de wagen meteen kunnen terugvorderen, als het onderzoek is afgerond.’

‘Oké, bedankt voor de tip. Dan weiger ik uiteraard uw verzoek om mijn autopapieren mee te geven.’

De man glimlacht. ‘Ik zal het zo doorgeven. En o, als de wagen weg is, kunt u het alarm er weer opzetten.’

‘Dat zal ik dan zeker wel doen. Niet dat ik morgen ...

... de loods open doe, en alles weg is!’

‘Dat zou natuurlijk helemaal een ramp zijn. Maar geen zorgen, er blijft vannacht een wagen in de buurt posten, voor het geval, dat er iemand zich in het hoofd haalt om nog een poging te wagen.’

‘Dat zal wel loslopen. Zo gemakkelijk komen ze mijn loods niet in. Mijn vrienden noemen het wel eens gekscherend “De bunker”. En daar kan ik ze niet eens ongelijk in geven!’

De agent lacht. ‘Nou, dat zit zeker allemaal stevig in elkaar. Zo’n goede beveiliging zie je echt niet overal!’

Ik haal dan de sleutels op, en geef ze aan de agent mee. Als de wagen uit de loods wordt gereden, sluit ik de loods weer af en zet het alarm er weer op.

De agent zegt dan nog tegen me: ‘Zou u morgenvroeg nog op het bureau kunnen komen om de verklaring en de aangifte te ondertekenen?’

‘Natuurlijk, hoe laat moet ik er zijn?’

‘Zo rond negen uur, dat moeten we wel redden. Het zal vannacht wel flink doorwerken zijn, maar dat hoort erbij.’

‘Goed, dan ben ik er morgenvroeg om negen uur. Dan maar iets later naar Kampen vertrekken.’

Daarop rijdt de agent met zijn wagen weg, en loop ik naar binnen. Chantal zit nog aan de tafel en is duidelijk blij, dat iedereen weg is. Ik ga achter haar staan en sla mijn armen om haar heen.

‘Gaat het?’

Ze knikt. ‘Nu gaat het wel weer.’

Dan begint ze te lachen. ‘Dat hebben wij weer! Willen we eens een avondje helemaal alleen, wordt dat verstoort door een stelletje idioten, die in jouw bunker proberen in te ...