De Gezusters Santegoed - 14 - Sex Verhalen

De Gezusters Santegoed - 14

... wel een appeltje met me te schillen, en ik nog wel met hem. En ik weet nog wel een en ander over dat heerschap, waar uw oren waarschijnlijk nog van gaan tollen.’

De agenten weten even niet hoe ze het hebben, maar informeren wel even, of de beschrijving, die Kurt geeft, wel overeenkomt. Niet lang daarna krijgen ze een bevestiging, dat Kurt het helemaal goed heeft.

De agent zegt: ‘Uw beschrijving was behoorlijk accuraat. Zou u bereid zijn om medewerking aan het onderzoek te verlenen?’

‘Natuurlijk, maar ik zou morgenvroeg met mijn vrienden naar Kampen vertrekken. Gaat dat nog lukken, of moet ik dat afzeggen?’

‘Dat ligt eraan, wat u wilt vertellen.’

Kurt draait zich om naar mij en Gerard en zegt: ‘Ik denk, dat jullie morgen maar zonder me moeten aanrijden. Als ik schoon schip wil maken, dan moet ik nu alles vertellen, wat ik weet. Daarmee neem ik wel een risico, maar ik kan niet eeuwig zo door blijven gaan. En ik denk, dat de politie wel eens heel erg blij kunnen worden, met wat ik allemaal te vertellen heb. Maar dat kon wel eens wat duren.’

‘Hoe lang heb je nodig om alles te vertellen?’

‘Geen idee. Ik zal zeker de hele nacht bezig zijn, daar ben ik wel van overtuigd. Maar dan heb ik straks wel weer een rein geweten, want dan kan ik alles achter me laten. Hoewel, ik denk dat er dan wel een paar niet echt blij met me zijn. Maar daar hebben ze het zelf naar gemaakt, toen ze me erin luisden.’

‘Weet je zeker, dat we niet op je moeten wachten?’

‘Nee, ...

... desnoods neem ik wel de trein. Maar ik kom zeker, daar hoef je niet aan te twijfelen.’

‘Nou, dan wachten we je wel op in Kampen. Laat even weten, hoe laat je er dan bent.’

‘Dat zal ik doen. Zie jullie daar in Kampen wel!’

Kurt draait zich dan om naar de agenten en zegt: ‘Breng me dan maar naar het bureau. Ik hoop, dat jullie genoeg papier hebben, want ik heb wel een en ander te vertellen over bepaalde personen, die jullie waarschijnlijk heel goed kennen. En die jullie nog liever gisteren nog achter de tralies zien belanden.’

De agenten knikken en staan op. Kurt loopt vrijwillig met ze mee, en stapt met de agenten in een auto. Hij zwaait nog naar ons, en verdwijnt dan met de politiewagen in de nacht.

Een andere agent komt naast me staan. ‘Dat maken we ook niet iedere dag mee. Dat iemand met zo’n verleden er zo op staat naar een verhoor te gaan. Dan moet je wel een rein geweten hebben.’

‘Tja, Kurt wil zijn leven beteren, en hij ziet nu een kans om een en ander recht te zetten. Niet alle criminelen blijven ook criminelen.’

De agent glimlacht. ‘Daar kon u wel eens gelijk in hebben. Maar dat is ook een facet van ons vak. Voor momenten als deze doe je het. En voor die man heb ik best wel bewondering. Het vergt heel wat moed om je verleden en je kennis bloot te leggen voor de wet. Een betere stap om te rehabiliteren is er niet.’

‘Dat denk ik ook. Maar soms is er niet veel voor nodig om iemand die moed te geven. Een beetje vertrouwen in iemand kan soms wonderen ...