Mini - 124 - Sex Verhalen

Mini - 124

Woensdag… Twee minuten voor de wekker zou gaan werd ik wakker. Het was helemaal donker in de kamer, ondanks dat de zonwering open was. Het hele raam was compleet bedekt met sneeuw! Er was vannacht dus nog behoorlijk wat bijgekomen… Ik draaide de wekker zodanig dat de display niet zichtbaar was en rolde vervolgens tegen Joline aan.

“Hé schat… Wakker worden...” Een hartgrondige gaap weerklonk. “Is het tijd, Kees?” “Nee. Maar ik heb zin in je.” Nóg een gaap. “Alwéér?” “Nee schat. Nog steeds. Kom hier, zoenen!” Ik trok haar naar me toe en zoende haar zachtjes en teder. Mijn handen gleden over haar rug, wat een langgerekt “Hmmmmm…” opleverde. Na een minuut liet ik los. “Lekker, Kees… Maar… als jij zin in mij hebt… Meestal ben je dan wat passioneler…” Ze keek me aan. “Klopt schatje. Maar als ik de wekker een paar minuten geleden niet preventief de nek had omgedraaid, had het ding nu lawaai gemaakt. Tijd om op te staan.”

Ze duwde me weg en sloeg demonstratief haar armen over elkaar. “Je bent een enorme pestkop, Kees Jonkman. Mij eerst lekker maken met een heerlijke zoen en een rugmassage en vervolgens…” Ik grinnikte. “Poets – wederpoets van gisterochtend. Eruit met je lekkere lichaam, dame! En als ik jou was zou ik je pumps maar thuislaten en laarzen aantrekken. Er is nog wat sneeuw bijgekomen.” Ze ging rechtop zitten. “Boejuh… We gaan sporten vanmiddag. Niet wandelen. Maar laarzen zijn wel praktischer met dit weer. Maar dank je wel dat je me zo lief wakker maakte, ...

... schat.”

Na het ontbijt stapten we in. De vierwiel-aandrijving was bitter hard nodig; op de weg lag tien contimeter sneeuw, maar in de bermen zeker dertig. Er was een aardig pak bijgekomen. Gelukkig had Rijkswaterstaat z’n best gedaan op de snelweg: die was mooi schoon. We reden naar Angelique; daar deden we iets langer over dan normaal. Joline belde haar toen we vlakbij Waardenburg waren. “Hoi An, met Joline. Over drie minuten staan we voor de deur!” “Wát? Nú al? Ik moet m’n make-up nog opdoen!” En ze verbrak de verbinding. Joline keek me aan en ik lachte. “Het kleine krengetje…”

Toen we voor huize Jacobs stopten, ging de deur open en stapte Angelique door de sneeuw naar buiten. Capuchon op, laarzen aan, weekendtas bij zich…Haar moeder zwaaide van achter het raam. Ze stapte in. “Goedemorgen, vroege vogels…” Ik keek in de spiegel. “Je bent een krengetje, mevrouw Jacobs.” Ze deed haar capuchon omlaag en ik keek in een mooi opgemaakt gezicht. “Hoezo?” “Krijg nou wat… Hé dame, ik zei gisteren dat jij er prachtig uit kon zien als je wilde… Dat hoef je niet meteen in praktijk te brengen hoor! Joline, één van je medewerksters is op oorlogspad!” Joline draaide zich om. “Zóóó mevrouwtje… Dat ziet er prachtig uit! Piraat Henry valt flauw als hij je ziet!” Angelique giebelde. “Vorige week een deeltje van mijn salaris van vorige maand geïnvesteerd in make-up. En gisteravond, samen met moeder, wat uitgeprobeerd… En vanochtend een half uur eerder opgestaan.”

In Gorinchem kreeg ze ook van ...