Bakkersjongen - 28 - Sex Verhalen

Bakkersjongen - 28

... zouden hier samen moeten zitten.’’ zei ik haar dan en gaf haar een knipoog. Ze gniffelde er lief om maar schudde met haar hoofd.

,,Zij wilde niet mee, niet jij.’’ Dat vond ik dapper.

,,Gaat niet zo lekker tussen jullie, of wel?’’ vroeg ik brutaal. Ze zweeg aanvankelijk en keek me kort streng aan. Die blik dwaalde al snel af over het water. Ze nam mij niets kwalijk. Nog steeds niet. ,,Vertel. Wat is er?’’ Ik wilde meer weten en nam weer plek. Ook al kende ik haar niet en zou ze morgen weer weg zijn, voelde ik me toch geroepen een helpende hand uit te steken. Ik was toch nog die ‘lieve’ jongen, het ‘doetje’. Ze hadden allemaal gelijk.

-

Het klikte ook wel met dit meisje. Niet zo maar een plaatje. Op het eerste gezicht wel, maar daar waren we nu al voorbij.

,,Het is een beetje gênant.’’ begon ze aarzelend. Ze hoefde niets te vertellen als ze dat niet wilde. Dat had ik haar ook gezegd. Toch was ze begonnen. ,,We hebben nu al vijf jaar een relatie. Ik ben echt gek op haar.’’ zei ze me.

,,Lang.’’ merkte ik alleen op. Ze gniffelde er om.

,,Ja. Dat wel.’’ En mij viel nu toch ook wat rancune op. ,,Ze heeft het altijd van mij geweten. En ik ergens van haar ook. En toen hadden we het erover en zei ze dat ze het wilde, en toen wilde ik het ook. En toen moest het ook.’’ gooide ze er plots in één keer uit. Ik schudde even wild met m’n hoofd en wees haar er zo op dat ik nog steeds van niets wist. Dit vereiste meer uitleg.

,,Wat wisten jullie van elkaar?’’ vroeg ik ...

... wat dommig. Ze keek me even lief aan.

,,Ik heb vriendjes gehad voor haar. Dat was ook geen probleem.’’ zei ze me. Het ‘was’ geen probleem, begreep ik hieruit. Juliana was dus bi. Ik schatte haar ook jonger in dan ze misschien wel was. Ik gokte op 22. En Liesbeth ook.

,,Okay, maar?’’ vroeg ik verder nadat ze weer stil viel in gedachtes.

,,Nou, Liz niet.’’ stelde ze kort.

,,Okay. Dus?’’ Ze haalde haar schouders op.

,,Nee, laat maar. Het is al te moeilijk. Het moest makkelijk zijn. Zonder na te denken. Zonder bijzaken.’’ verklaarde ze nog altijd zonder de volledige context. Maar ze leek er erg mee in haar maag te zitten.

-

Ik gaf niet zomaar op. Ik vond het zielig en ik was boven dat ook erg nieuwsgierig. Hun hele bestaan boeide mij al van begin af aan. Het sprak bij mij enorm tot de verbeelding. En nu alleen nog maar meer. Juliana zuchtte heel diep en keek me toen uiterst bezorgd aan. Ik schrok er haast van.

,,Wat is er?’’ drong ik nog een laatste keer aan. En weer zuchtte ze. Ze leek even kort te piekeren maar kwam toen toch met iets meer duidelijkheid, al bracht ze het nog zo omslachtig.

,,Ik ben gek op haar. Echtwaar. Ik kan niet meer zonder.’’ begon ze. ,,Maar ik hoopte vroeg of laat haar ook een keer over te halen.’’ ging ze door zonder verdere uitleg. Voor haar was het allemaal vanzelfsprekend, maar voor mij niet. Voor niemand, dacht ik zelfs. ,,Ze zei ook wel nieuwsgierig te zijn en ik wilde haar dolgraag helpen met dit. Juist samen. Snap je?’’ ...