-
Bakkersjongen - 28
Datum: 5-8-2021, Categorieën: Romantisch Auteur: Jefferson, Bron: Opwindend
... toch kwam het zo over. Misschien had ik moeten bellen in plaats van berichtjes te sturen. Maar daar vond ik het nu te laat voor. Ik wilde ook niet wanhopig overkomen. Dus dan maar niets meer. - Ik was echter nog niet klaar met Amsterdam. Nu stuurde ik geen berichtje maar belde ik meteen. Juul nam op. Mijn Juul, niet de Duitse. Ik was haar eigenlijk een beetje vergeten. Iets wat zij ook vond. Maar ze had wel opgenomen. Meteen kwam ter spraken waarom ik zomaar weg was gegaan en haar geen gedag meer had gezegd. Ik dacht dat zij door was met die vriend van haar en daar ook niet echt behoefte aan zou hebben. Dat was dus niet zo. Ik moet niet voor een ander denken. En nadat ik m’n excuses aangeboden had, nadat ik ook gezegd had dat het uit was zonder verdere details, duurde het niet lang voordat we zaten te lachen om iets sulligs. Dit kwam wel even binnen. Het was zo fijn om haar stem te horen. Ik zonderde me af op een eenzaam plekje op de boerderij en probeerde haar zo lang mogelijk aan de praat te houden. Iets wat helemaal niet zo moeilijk bleek te zijn. Ze wilde weten waarom ik verhuist was, maar ik hield het nog heel even af. Ik vond het eng om op te biechten. En ik wilde ook niet meer de halve waarheid vertellen tegen haar. Op dit moment kwam zij het dichts in de buurt van iemand die ik echt kon vertrouwen. Ik wilde dan ook eerst weten hoe het met haar ging. - ,,Ups en downs.’’ zei ze dan nuchter onder begeleiding van haar aanstekelijke lach. ,,En met je ...
... vriend, hoe heet die ook alweer? Al getrouwd ondertussen?’’ kwam ik wellicht iets te nieuwsgierig over. En alhoewel ze hier om moest lachen, zei ze me wel dat die weer even buiten beeld was. Ik kreeg dan ook sterk het vermoeden dat Juul wellicht meer downs dan ups had op het moment. En toen ze me zei nog steeds thuis te zitten met die burn-out, trok ik m’n stoute schoenen aan en nodigde ik haar uit een tijdje bij mij te blijven in het verre Zeeland. Pas nadat ze dat had afgeslagen, voelde ik mijn wanhoop. Het zat ook niet mee. Zoals ik al eerder had meegemaakt: zo heb je iets, en zo heb je niets. Maar ik had het ten minste geprobeerd. We spraken wel af zo nu en dan te bellen. Maar ik voelde aan alles dat dat waarschijnlijk niet meer ging gebeuren. Het was duidelijk dat ik nog een soort laatste wanhopige poging had gedaan en dat zij daar totaal geen behoefte aan had. Niet meer. Kut, dacht ik dan ook. Met de kennis van achteraf had ik al mijn zinnen op haar moeten zetten toen het nog kon. Maar dat is nu makkelijk praten. Ik dacht hiermee het hoofdstuk Amsterdam echt afgesloten te hebben. Al liet ik nog een kiertje openstaan. Ik stuurde na ons gesprek nog mijn adres door naar Juul en zei erbij dat ze me altijd mag lastigvallen, voor wat dan ook. Ik snapte heus wel dat zij in haar situatie niet zo snel een jongen op de eerste plek zou zetten. Zeker niet nadat ze haar eigen ware liefde weer de deur uit had gezet. Maar ik bleef hopen, al berustte ik me al vrij snel dat zij misschien niet ...