Na de bus thuis verder dl 1 - Sex Verhalen

Na de bus thuis verder dl 1

... staande aan de vrouw toen we een, door Politie achtervolgde gestolen Porsche, met 2 opgeschoten jongelui, op de rotonde inhaalden.

De volgende ochtend had ik mijn helm in mijn hand en liet die de vrouw zien.

“Lenen of nemen we weer de gok” lachte ik nu uitgeslapen.

“Laten we gaan voor risico” gaf ze aan en de zwijgende meerderheid hield weer hun adem in toen de bus in beweging kwam waaruit ik weer kon opmaken dat de minimum snelheid van de bus begon bij 40km per uur zodat ik ergens wist dat zeker 2 passagiers de dood vonden tegen het achterruit maar we waren met velen dus geen haan kraaide er naar.

Nu ik al meerdere dagen het geluk op mijn schouders had en volop gebruik maakte van overlevingstactieken keek ik als een jonge God om me heen. Het was me gelukt. Ik was één van hun geworden en voelde enige vorm van onoverwinnelijkheid.

Op de zaak werd al gesproken over ons personeelsfeest met abseilen, riften, zwaardgevechten, schieten op elkaar met .357mm, motorcross zonder je handen te gebruiken en andere lullige zaken maar ik stelde een rit met míjn OV voor.

Dat werd afgewezen! Dat is niets voor kantoorpersoneel, te gevaarlijk! Ik voelde me nu zelfs genoodzaakt om voor mijn chauffeur te moeten opkomen! Het volste vertrouwen had ik in die man. Tenminste na elke bocht. De Porsche hebben we nooit meer teruggezien waarbij naderhand bleek dat hij in de berm was terecht gekomen en volledig was uitgebrand waar de krantenberichten aangaven dat er slechts 2 doden waren ...

... gevallen omdat er niet meer mensen in die wagen konden. Nee, je kon het ook negatief opvatten!

Met een glimlach pakte ik mijn handdoek en veegde mijn voorhoofd af toen we plotseling stilstonden. Onze fout. We wisten dat er een halte nabij was die we altijd even aandeden.

Nadat de chauffeur de remmen handmatig had gekoeld ging de rit weer verder met de nog resterende overlevenden.

Volslagen buiten adem bereikte ik trillend de halte waar ik met ware doodverachting mocht uitstappen waarbij ik ternauwernood mijn been nog kon wegtrekken tussen de deuren die al gesloten werden tijdens notabene het tot stilstand brengen van de bus.

Ik werd me bewust van een nauwgezet schema waar de chauffeur zich aan moest houden en werd eindelijk bewust op 29jr leeftijd waarom Bestuurders hun eigen chauffeur hadden.

In de kleine ruimte van een bus bouw je, slechts tijdens het stilstaan, een band op met je mede passagiers en zo ook met Hilda, de vrouw die steeds waakte over mijn welzijn en die van haar zoon.

Het werd een obsessie die bus. Ik houd van uitdaging en wachtte , stijf van de adrenaline geconcentreerd op de aanstormende bus.

“Ik ben wat laat” gaf de buschauffeur aan waarna iedereen zich weer op hun toegeëigende plaats vastzette waarna de reis begon.

“Vasthouden, we gaan” gaf Hilda aan waardoor ik in mijn uiterste concentratie werd gestoord.

Op een rustige manier gleden we met 90km per uur door de bebouwde kom en waren verheugd dat tegenwoordig menige halte werd ...