Na de bus thuis verder dl 1 - Sex Verhalen

Na de bus thuis verder dl 1

... voorbijgereden zodat we ons konden instellen op de gemiddelde snelheid, af en toe onderbroken door bochten en vluchtende automobilisten die als een obstakel werden omzeild.

Volslagen buiten adem wist ik weer de bus te verlaten om de volgende ochtend weer mijn rit te betalen en ondertussen vriendelijk de chauffeur te begroeten.

Hij was het toch maar die ons veilig van A naar B vervoerde en dat heeft verplichtingen.

“Ik voel me helemaal op mijn gemak” zei ik tegen Hilda die haar hand om mijn middel legde toen de 40km start snelheid ons ten deel viel.

“Iets zegt me dat je nog moet wennen na die paar dagen”

“Ben je mal, niets kan me meer gebeuren, ik heb voor een paar duizend euro een eigen plek gereserveerd in het ziekenhuis en elke dag dat ik niet opgenomen word krijg ik korting” gaf ik aan waarna onze voeten vrijkwamen van de vloer bij het passeren van een verkeersdrempel.

Al na drie weken bleek ik een “Die Hard”. Iemand die het grof geweld van het OV wist te pareren en kon nu zelfs rijdend soms even snel contacten onderhouden met Hilda.

“Het was even wennen aan het verschil in tijden” gaf ik Hilda aan. “Maar nu ik eraan gewend ben gaat het erg goed op dit tijdstip” legde ik uit toen 3 passagiers van het voorruit werden gepulkt bij een halte.

Van deze serene rust maakte ik gebruik om haar bij haar middel te pakken om de voortzetting van de reis voor te zijn. Ik was optijd! Yes, ik was op tijd, op het nippertje!

“Het schept wel een band moet ik ...

... zeggen” hijgde ik in een uitwijkprocedure die ik totaal verkeerd had ingeschat toen de bus een oude G.T.O. had ingehaald zodat mijn handen op de heup van Hilda plots op haar billen lagen.

“We leven nog steeds” lachte ze en legde ook haar hand op mijn heup.

“Het blijft even wennen” lachte ik en werd me bewust van mijn hand op haar billen.

“Dus je bent nu gewend? vroeg ze verder.

“Ja, reken maar” lachte ik en kneep onbedoeld in haar billen bij een volgende bocht.

“Ik voel het!”lachte ze waarop ik haar verbaast aankeek.

“Je hebt je houvast gevonden merk ik” legde ze uit en ik werd me bewust van mijn hand op haar billen.

“Het is afzien en overleven. Sorry, maar het is niet anders” lachte ik terug en vocht me mijn domein terug tussen de vele passagiers die zich tegen ons aandrukten.

“Zo zie ik het ook” gaf Hilda aan en zette zich schrap toen de bus met volle snelheid de aanval inzette op een Canta die, stomtoevallig, eens over het fietspad reed. Een aanrijding was het gevolg waarna de bus zwaar gehavend tot stilstand kwam.

Ik wist dat dit een lange juridische procedure zou worden omdat elke Bestuurder in Nederland de Wet trotseert en niets ontziend zijn gram zou halen en later bleek ook wederom hier dat het geval te zijn. De Canta Bestuurder werd snel in de berm begraven waarbij ik nog voorzichtig opperde om eerst te kijken of ie nog leefde.

“Maakt niet uit, als ze het controleren dan in ieder geval niet meer!” lachte de chauffeur die de loszittende bumper ...