Na de bus thuis verder dl 1 - Sex Verhalen

Na de bus thuis verder dl 1

Mijn werktijden waren weer eens verandert en kon daardoor een uurtje langer uitslapen.

Na de gebruikelijke ochtendrituelen die ik nu op mijn gemak kon doen vertrok ik, na ondertussen 3 koppen koffie te hebben gedronken, richting het werk.

De rij wachtenden verdween 1 voor 1 in de gereedstaande bus en natuurlijk, geen enkele zitplaats. Nog erger, ik wist hoeveel andere passagiers nog moesten instappen dus het werd aanschuiven en daarna bijna opstapelen.

Hoeveel mensen kunnen er in een bus? Maar ondanks dat ik geen zitplaats had, had ik het toch voor elkaar “een eigen lus” te bemachtigen om me staande te houden en keek vrij geïrriteerd in de rondte.

“Het is op dit tijdstip altijd erg druk” gaf de vrouw naast me aan.

“In dat geval wordt het morgen dus weer vroeger van huis want dit is gruwelijk” gaf ik maar aan omdat ik geen zin had om met onbekenden vroeg in de ochtend te gaan praten.

Het laatste stukje afgenomen zelfstandigheid viel me ten deel toen de vrouw zich ook aan mijn lus staande hield toen de bus vertrok.

“Wij gaan altijd op dit tijdstip en altijd is het druk” gaf ze weer aan waaruit ik kon opmaken dat ze met haar zoontje, die naast haar stond, elke dag op hetzelfde tijdstip in de bus stond.

“In dat geval zullen we elkaar wel vaker zien. Mijn werktijden zijn verandert dus mag nu ook op dit tijdstip de bus gebruiken!” gaf ik aan en keek naar de jongen die zich op een of andere wijze staande wist te houden met zijn spelcomputertje in de ...

... hand.

Tijdens de rit was het heen en weer bewegen in elke bocht waarbij we ons gelukkig mochten prijzen dat de chauffeur de maximum snelheid met maar slechts 30km per uur overschreed. In het bochtenwerk bleek hij een expert maakt ik op en hield me ternauwernood staande door me soms vast te houden aan iedereen en alles om me heen.

Het bleek voor de passagiers een gebruikelijk fenomeen en niemand keek dan ook op, mede ook uit eigen lijfsbehoud.

De volgende ochtend, jawel, dezelfde bus en godzijdank ook dezelfde chauffeur zodat we toch konden spreken over het opbouwen van een band bij het inchecken.

En inderdaad, ik, als gewoontedier, stond weer op bijna mijn eigen toevertrouwde plek aan de lus te hangen toen de vrouw die ik gisteren voor het eerst zag weer naar achteren drong en zich maar meteen ontfermde over nu ónze gezamenlijke lus.

“Hoi, toch maar weer met deze bus?” lachte ze.

“Hm, ja, ben toch maar niet eerder gegaan naar mijn werk, dus er zit niets anders op en bovendien is te laat komen bij deze chauffeur onmogelijk” bromde ik en keek weer naar de jongen naast haar waarbij ik me realiseerde dat de jongen min of meer gehandicapt was vanwege de spelcomputer die aan zijn hand was vastgegroeid en zich daardoor maar met 1 hand kon vasthouden. Niet dat het nodig was want hij wist zich schrap te zetten met zijn lichaam tegen alle mensen om ons heen.

Ergens wist ik het wel; ook deze bus kon sneller dan die lullig 30km overschrijding binnen de bebouwde kom en keek ...