Mini - 74 - Sex Verhalen

Mini - 74

... aan. “Joline Boogers, ik ben het met Theo eens: dat vlechtwerk om je hoofd staat je gigantisch goed… Doet me denken aan Yulia Timoshenko, die politica uit Oekraïne. Die droeg haar haar ook altijd zo.” Joline knikte. “Zij heeft ook als voorbeeld gediend. Qua haardracht dan. Maar Ma en ik hebben uren staan tobben om mijn haar zo gevlochten te krijgen. En na heel veel oefenen kan ik het nu zelf ook, en dat is soms best handig. Zoals nu. En je loopt veel minder kans op haren in je thee…”

Het schip stampte ondertussen een beetje, maar hinderlijk was het niet. Niemand trok bleek weg, en de broodjes werden vlot weggewerkt. Ferry was weer te horen. “Dame en heren, we gaan nu wat wendbaarheidsproeven doen. Ga lekker zitten en hou jezelf stevig vast. Dit kan er wat ruiger aan toegaan.” “Héhé, eindelijk een goed excuus om jou goed vast te houden, mevrouw…” Ik duwde haar in een hoekje van een zitbank en sloeg een arm om haar heen. Niet geheel onnodig, want even later maakte het schip een harde bocht naar stuurboord gevolgd door een zelfde bocht naar bakboord.

Henry keek achterom. “Verdorie… als ik jullie zo zie zitten, is het dubbel jammer dat Angelique niet mee is.” Ik grinnikte. “Die werd toch al zeeziek van een bad-eendje? Dan had je nu haar lunch op jouw schoot gehad, vriend…” Hij gniffelde. “Had ik er wel voor over gehad, Kees.”

André wilde blijkbaar demonstreren dat ook hij zeebenen had en stond op. “André: zitten!” Hij keek me aan. “Kom op Kees… in de Efteling staan ...

... achtbanen die heftiger… SHIT!” De boot maakte weer een schuiver en André kwam hard op z’n achterwerk terecht. Hilariteit alom. Hij schoof naar de zijkant, werd beetgegrepen door Henk en Frits, die hem hardhandig op een zitbank zetten. “Zo, vriend. Nou niet meer stoer doen, maar gewoon de rit uitzitten, begrepen? In de Efteling hebben ze niet voor niets van die veiligheidsbeugels op die karretjes…” “Gloeiendegloeiende…” Hij tastte naar zijn kont. “Dat doet zeer!” Henry gniffelde. “Tja, wie z’n billen brandt…”

Een kwartier lang maakte het schip allerlei capriolen, tot we op een gegeven moment voor langere tijd recht vooruit voeren. Ferry liet weer van zich horen. “Laatste proef: we gaan versnellen tot de maximum snelheid en daarna een noodstop maken. Daarbij maken we een schuiver over bakboord en zal het schip extreem schuin gaan liggen. Als jullie door de stuurboord-patrijspoorten kijken, kun je zo meteen de visjes zien zwemmen: de stuurboordzijde verdwijnt helemaal onder water. Er is geen reden om je zorgen te maken; pas als je op het plafond kan lopen wordt het tijd om wat ongerust te worden. Hou je vast.”

Ik greep Joline iets steviger vast en we zetten ons schrap. Plotseling hoorden we de motoren in toeren minderen, daarna weer op volle kracht loeien. We voelden de vertraging en tegelijk werden we naar stuurboord geduwd. Het dek lag op een gegeven moment onder een hoek van meer dan 30 graden en het daglicht verdween uit de stuurboord-patrijspoorten. “Téééring….” André werd ...