Mini - 74 - Sex Verhalen

Mini - 74

... boven en gewoon genieten!”

We gingen aan dek. Het schip voer ondertussen al op de Nieuwe Waterweg ter hoogte van Rozenburg. Een luidspreker kwam tot leven. “Willen onze gasten naar binnen gaan als we tussen de pieren van Hoek van Holland varen? In de crewroom staat de lunch al klaar. U kunt gaan eten, dan kan de testcrew rustig aan het werk. U krijgt een seintje als u weer aan dek mag. Dank u.” Ik genoot nog even van de wind in m’n haren en het uitzicht op de drukke scheepvaart en ging toen naar binnen.

De lunch was simpel: broodjes en salade. Matroos Mike sloofde zich uit in de keuken. “Ik ben het kokkie voor vandaag. Als jullie wensen hebben, laat horen…” Hij verhief zijn stem. “Dame en heren, we komen zo buitengaats en dan beginnen wat proeven. Zorg dat u uw koffie of thee op hebt en plaats uw bord in het rek op tafel. Anders vliegt uw lunch over de grond en heb ik me voor niks uit staan sloven.” Zijn waarschuwing was niet voor niets: geen minuut later begon de boot te stampen. Ook begonnen de machines sneller te draaien.

De omroepinstallatie kwam tot leven en schipper Ferry was te horen. “Dames en heren: we zijn nu buiten de pieren van Hoek van Holland. We varen naar het noorden, tot Katwijk of Noordwijk. De snelheid voeren we rustig op tot volle kracht, dat is zo’n 27 knopen, bijna 45 kilometer per uur. We hebben de wind schuin achter, dus soms kan de boot wat gaan rollen. Bij Katwijk gaan we wat wendbaarheidsproeven doen; dan is het zaak dat u zich goed ...

... vasthoudt, want dan gaan deze scheepjes nogal ruig tekeer. Ik waarschuw u dan wel. Als die proeven voltooid zijn, mag op u zich op het achterdek begeven.” Hij grinnikte even. “U kunt daar eventueel uw lunch overboord gooien. Graag met de wind mee. Veel plezier…”

Ik keek rond. Vrijwel alle Piraten hadden ervaring op zee: een aantal kwamen uit de offshore en de anderen waren al een aantal keren op een boorplatform geweest. Alleen André had nog geen zeebenen. Maar voorlopig was er niets aan hem te merken. We genoten van de toenemende snelheid van het schip; langzaam maar zeker ging het écht hard over het water en bonkten we soms van golftop naar golftop. Ik zei tegen Joline: “En dan te bedenken dat de Schnellboote van de Duitse Kriegsmarine in de oorlog bijna 50 knopen voeren… bij 80 kilometer per uur. Scheepjes van 35 meter lang. En hun Engelse tegenhangers, de MTB’s, MotorTorpedoBoats: nog kleiner, aangedreven door benzinemotoren, bijna net zo hard varend… Nee, dan hebben wij niks te klagen…”

Ze drukte mijn hand. “Jij hebt zeker niks te klagen, meneertje. Lekker op schoolreisje met je Piratenbende en je liefje.” “Hé, ik ben vanaf Werkendam tot Rozenburg keihard aan het werk geweest hoor. Samen met Frits en Henry. Niks geen schoolreisje: gegevens noteren en verwerken, rekenen, conclusies trekken… En het resultaat is dat ik nu nóg meer gegevens heb om Maleisië te overtuigen. Pas toen we Hoek van Holland voorbij voeren begon het schoolreisje. Met een mooi meisje…”

Ik keek haar ...