-
Bakkersjongen - 17
Datum: 2-4-2021, Categorieën: Romantisch Auteur: Jefferson, Bron: Opwindend
... mee naar huis, maar zei haar het fijn te vinden deze alvast te overhandigen. Dan kon ze zelf beslissen of ze in een keer door zou reizen. Ze had immers al een hoop spullen mee naar hier genomen, en die nam ze ook allemaal weer mee. - ,,Nee, joh. Dat hoeft toch niet.’’ zei ze me eerst nog, denkende dat ik het deed zonder overtuiging. Maar dat was echt niet zo. Het kon gezien worden als een wanhoopsdaad, maar dat was het niet zozeer. Okay, het liep vandaag misschien niet zo heel goed, en wellicht kwam dat omdat we toch wat geforceerd samen waren. Dat kon best. Thuis was dat anders, met mijn baan en haar studie. En dat we wat problemen hadden, was verder ook niets nieuws. Maar als ik deze problemen wilde oplossen, moest ze wel bij me zijn. Want het waren onze problemen. En al nam ik elke dag maar even de tijd om het een en ander aan te geven of te vragen. Over ons, over wat gezegd is, wat we gedaan hebben, en over wat we nog willen. Op afstand, vaak over de app bij ons, creëer je maar weinig duidelijkheid. Daarom wilde ik haar die sleutel geven. Toch een beetje wanhoop, maar ik zag het meer als een heldere constatering. - ,,Ik mis je liever niet.’’ zei ik haar dan ook zachtjes en vertelde haar wat ik graag wilde; dat we er samen uit zouden komen. Met nadruk op samen. Even leek ze te twijfelen. Misschien wilde ze dat wel helemaal niet meer. Kon best. Maar doordat te denken, dekte ik ...
... mezelf gewoon al wat in. De laatste tijd was nog maar weinig zeker geweest. Echter was zij het die de doorslag gaf en me achterliet met louter positieve vooruitzichten. Ze knuffelde me intens en kon haar niet gelukkiger maken. Ik ging er vaak maar van uit dat mensen waar ik om geef, liever niet met me omgingen. Zo wordt je toch minder snel gekwetst. En zo bleef de opluchting altijd groot en goed. Niet dat het gezond was. Ook iets om aan te werken, zal ik maar zeggen. Die avond was het ook gewoon weer in orde. Zij en ik, een flesje wijn, een zinnig gesprek, een minder zinnig gesprek gevolgd door de slappe lach, en tot slot een kort maar heftig vrijpartijtje waarbij we zoenend op de grond rolden, weer even verloren in lust. In de bus hield ze stevig m’n hand vast en toen de trein verscheen, voelde het even als een in een film. Alsof ik haar nooit meer zou zien. Wat was dat een fijn gevoel, toen ik me realiseerde dat ik deze droom van een meid nog heel vaak ging zien. Want dit was geen film. Ze zou niet verdwijnen. Ze appte me die avond laat nog in ons huisje aangekomen te zijn en hoe blij ze was hier weer te zijn, en ik appte haar terug dat de laatste lammeren net geboren waren, en kon een rustig weekje tegemoet om alles weer eens op een rijtje te zetten. Zo leek alles goed te eindigen. Al was het nog maar het begin. Alweer. Steeds maar weer opnieuw. Blijven proberen. Het komt vast wel een keer goed.