-
Bakkersjongen - 7
Datum: 12-3-2021, Categorieën: Romantisch Auteur: Jefferson, Bron: Opwindend
... gemeend zeggen maar je zag dat ze het niet geloofde. ,,Ik weet wat je denkt.’’ merkte ze dan ook op. ,,Nee, het is…’’ ,,Weet je wat ik dan vaak denk?’’ vroeg ze me plots vrij intens. Ik schudde met m’n hoofd. Haar ogen spuwden gepassioneerd angst en woede uit. ,,Had ik maar kanker.’’ sprak ze zich daarna duidelijk uit. ,,Dan ziet iedereen ten minste dat ik ziek ben.’’ Man, ik schrok me rot toen ik dit hoorde. Dit kwam natuurlijk wel aan. En ik dacht nog dat ze gek was door dit zo te verwoorden. Hard. Maar duidelijk. Ik zag het inderdaad niet. Ze was toch niet echt ziek? Niet na vandaag en eerder. Maar ze brak daarna in tranen uit. Ik had de laatste tijd wel iets met het laten huilen van mooie meisjes… Heftige shit weer. - Nee, natuurlijk snapte ik dit niet. Dat nam ze me ook niet kwalijk. Ik wist niet dat ze ziek was. Dat zie je niet. En nu nog steeds niet. Ik zag wel dat er iets mis was, en nu zeker. Toch kwam ik in actie en probeerde ik me troostend over haar te ontfermen. ,,Dat moet je niet zeggen, joh.’’ Dat wat ze zei, klonk zo onsympathiek. Dat paste niet bij het beeld wat ze me de afgelopen dag had laten zien. Al begreep ik ook wel dat je dit niet zomaar deelt, en ten alle tijden probeert te verstoppen. Althans, dat zou ik doen. Dat deed ik al met dat beetje ongeluk wat ik aan die twee meiden had overgehouden. En toch had ze het me verteld, nadat ik haar gezegd had dat ik in feite niet te vertrouwen was. Ik sloeg een arm om haar heen en voelde me ...
... niet bepaald op m’n gemak met dit alles. Maar misschien moest ik even niet aan mezelf denken? Maar natuurlijk deed ik dat wel. Met de recente ervaringen nog vers in het geheugen, kreeg ik zelfs het idee dat het opzet was. Dat Juul mij als kwetsbaar typje had gevonden om zelf kwetsbaar bij te zijn. Kan dat? Die gedachte riep ontzettend veel weerzin op. Niet naar haar maar naar mezelf toe. Was ik dan echt zo’n klootzak geworden, of altijd al geweest? - Maar zij redde mij uit deze situatie. ,,Moet je me nou zien?’’ lachte ze snikkend. Ze snikte, trilde, grinnikte. ,,Je zal wel denken.’’ Ze kwam van me los en keek me aan. Dikke tranen in haar ogen en over haar wangen. Ze lachte. Ook nu weer. Ook nu weer aanstekelijk, dus lachte ik terug. ,,Is toch goed zo.’’ zei ik dan maar. Maar ze hoorde me niet. Ze ging overeind zitten, schudde met haar handen het een en ander af, en maakte een raar keelgeluidje alsof ze het nu kwijt was. Ik vond het wel aandoenlijk. Ze wuifde daarna haar ogen droog, wat niet voldoende was, en nadat ze zich even had geëxcuseerd naar de keuken, kwam ze snel terug en vroeg ze me dit maar te vergeten. Ze kwam wat onrustig naast me zitten, nam een flinke slok en keek me toen afwachtende aan. Iets in dit trok mij nu juist enorm aan. ,,Wat is er?’’ vroeg ze toen ze me zo stom naar haar zag kijken. Maar ik kon de glimlach niet meer van m’n gezicht afhalen. Ook niet toen ik haar kuste… - Ik voelde hoe haar lippen zich tuitten en dacht het gedaan te ...