-
Bakkersjongen - 7
Datum: 12-3-2021, Categorieën: Romantisch Auteur: Jefferson, Bron: Opwindend
... zij mij ook.’’ zei ik toen vrij vlug en luchtig. ,,Oh…’’ voelde ze juist aan. ,,Tja, het is een lang verhaal. Maar… ik ging de fout in. En nu ben ik gestraft.’’ zei ik haast alsof ik een martelaar was. Het maakte ook zeker geen indruk op Juul. ,,Balen, zeg.’’ zei ze alleen. Of met andere woorden: terecht. Dat sloeg de sfeer toen wel even dood. - Maar nu ik dit gevraagd had, kon ik haar ook het een en ander vragen. Want ze was meer dan alleen dat vriendelijke, super sympathieke meisje wat hierboven leefde. En dat had ik eigenlijk al door voordat we er op uit waren geweest. Ze droeg iets met zich mee. Toch een bepaalde onrust, somberheid. En het feit dat ze niet over haar studie wilde praten, of überhaupt weinig over haar privéleven had gedeeld, droeg bij aan dat vermoeden. En daar wilde ik wel meer over weten. ,,Als je het niet erg vind om te vertellen, natuurlijk.’’ bood ik haar ook die uitweg aan. - Aan Juul merkte je overigens helemaal niet dat ze gedronken had. Ze sliste niet, en was ook nu makkelijk in staat heel serieus op deze hoogst persoonlijke vraag in te gaan. Een duidelijk verschil. En eerlijk gezegd wist ik niet of ik blij was met de informatie die ik kreeg. ,,Ik zit huis met een burn-out.’’ vertelde ze me namelijk. Ik kon makkelijk compassie opwekken, en was dan echt niet die eikel die ik ook had kunnen zijn. En ik liet haar wel verder vertellen. Bleek ze al een heel eind op weg te zijn naar een succesvol leven, en werd het haar toch ...
... te veel. Ze had eerst een HBO gedaan en daarna een WO, en was nu na een paar jaartjes werken aan haar tweede master bezig. Allemaal heel indrukwekkend en ze vertelde het ook nog met een bepaalde trots, die meteen vervloog toen ze terugkwam om het probleem. Haar relatie ging voorbij, haar overige contacten vond ze moeilijk te onderhouden, en nu zat ze alleen thuis en had ze drie keer per week therapie. Heel intensief. Heel zielig ook. Dat gun je niemand, maar ik nu zeker haar niet. - En toch vond ik het vervelend dat ze me het verteld had, al was het ook een teken dat ze me vertrouwde. Dit gaf een ander beeld. Ik stelde mooie meisjes graag voor als perfecte wezens. Niemand is perfect. Maar in alle eerlijkheid wist ik gewoon niet hoe ik er mee om moest gaan. Het verklaarde wel een hoop. Zij verklaarde vervolgens een hoop. Het altijd willen slagen en de beste zijn, eiste zijn tol op meerdere fronten. Overspannen op werk, druk met de relatie, maar zelfs in haar eten vond ze een probleem. Alles moest über-gezond zijn. Wellicht dat ze daarom wilde mee bepalen met eten? Maar daarom was ze ook zo mager. Niet lelijk mager, maar wel mager. Licht ingevallen. Het kon nog een stuk erger, dat wel. En dan dacht ik: joh, stel je niet zo aan. Het kan erger. En dan durfde ik er in gedachten zelfs mijn eigen situatie naast te leggen. Want ik was verlaten, eigen schuld of niet, en dat was ook erg… - Werd ik toch weer die eikel. En ik zei dan ook bijna niets. ,,Wat erg…’’ kon ik nog ...