-
Bakkersjongen - 7
Datum: 12-3-2021, Categorieën: Romantisch Auteur: Jefferson, Bron: Opwindend
7: Mispoes - Misselijk van de spanning en de ellende kon ik een hele dag zielig wezen. Verschrikkelijk. Ook dit was niet hoe ik was of wilde zijn. Normaal gesproken kon ik heel goed met tegenslag omgaan. Ik ging er dan juist op uit en probeerde kostte wat kost mijn gedachten te verplaatsen. Gewoon doorgaan. - In principe was ik nu juist een vrij man. Ik kon weer overnieuw beginnen, en er lagen zat kansen. M’n bovenbuurmeisje was weer even komen kijken of alles goed was. hartstikke lief. En ik vond haar nog steeds een knappe meid. Juul heette ze. Schat van een meid, deed zeker niet onder aan die andere twee in geen enkel opzicht. Ze nodigde me ook uit om wat te gaan drinken, toen ik haar had gezegd wat er aan de hand was, al bespaarde ik haar vrijwel alle details. En dat deed ik toch omdat ik juist kansen zag bij haar. Als ik echt eerlijk was geweest, zou ze zich vast geen zorgen meer om me maken. Juul leek me een meisje wat eerlijkheid wel kon waarderen. Dus was ik het niet… Zo zag je haar nooit, en zo bleek maar weer dat ze je toch in de gaten hield. Dat was toch een geruststelling. - Al was ik Juul meteen weer vergeten toen ik erachter kwam dat ik een gemiste oproep had van Tessa, terwijl ik met haar op de gang aan het praten was. En dan veranderde alles! Ik meteen terugbellen, maar kreeg geen gehoor. Als een bezetene stuurde ik haar een berichtje met de vraag waarom ze belde. Mocht ze zich afvragen of ik nog wanhopig was naar haar aandacht, dan ...
... had ze nu een antwoord. Het was pas het einde van de ochtend. Manon was gisteren laat naar huis gegaan, en alhoewel die twee uit dezelfde regio kwamen, leek het me sterk dat nu al het een en ander uitgesproken zou zijn. Maar ze lieten me in spanning zitten. - Ook Tessa was veranderd. Haar haar leek iets langer. Mooie blonde lokken die op het einde leken te krullen. Ze oogde meteen een stuk volwassener. Natuurlijk onzin. We waren een paar weekjes verder. Meer niet. Maar toch. Ik had haar foto al even niet meer bekeken, maar zag daar plots een jonge vrouw in plaats van een jong meisje. Lachend met een groepje vrienden. Die studenten die hier laatst ook waren. Een jongenshand op haar schouder. Het betekende vast niets. Ik miste haar gewoon. Maar ik was zo’n nepperd. Ik kreeg langzaam maar zeker een hekel aan mezelf. Als ik niet oplet, verander ik nog in een heuze emo. Als ik dat al niet ben ondertussen. Een slechte zaak. Fuck it, dacht ik. Ik belde haar weer een keertje op. En ze nam op. Vergat meteen waarom ik ook alweer belde. Ik had niets verzonnen. Maar zij zei ook niets. ,,Kom terug.’’ zei ik na een paar stille seconden. Ik kwam zwak over. ,,Nee…’’ zei ze dan troosteloos. ,,Ik kan je niet vertrouwen.’’ durfde ze me te zeggen. Het kostte haar duidelijk moeite. En gelijk had ze. ,,Nou en.’’ zei ik echter. Dat verbaasde haar. ,,Je moet terug komen. Het spijt me.’’ kwam ik al iets daadkrachtiger over. ,,Ik kan je nooit vergeven.’’ zei ze me daarop, nu wat ...