Mini - 15 - Sex Verhalen

Mini - 15

... geleden al om een aantal gearchiveerde stukken gevraagd, en ik heb ze nog steeds niet! Het feit dat je nu een verhouding hebt met die hondsbrutale jongeman van die technische firma geeft je geen excuus je werk te verslonzen en de hele dag via de telefoon liefdesbriefjes te versturen! Ik maak hier melding van bij je leidinggevende!” Ik deed de twee stappen richting hal. Kokend en klaar om in te grijpen, mocht Joline... Theo stond plotseling naast me. “Rustig Kees, rustig… Ik heb ‘t ook gehoord…” Joline’s reactie was niet misselijk. Ze draaide zich om, deed twee stappen naar de IJskoningin tot ze boven haar uittorende en zei op vriendelijke toon: “Mevrouw Zomers, u heeft niets met mijn privéleven noch dat van mijn verloofde te maken. En luidkeels valse beschuldigingen uiten? Ik dacht dat u jurist was...” Mevrouw Zomers wilde haar onderbreken, maar Joline hief haar hand op en beet haar toe: “Laat me uitspreken!! De stukken liggen al één uur en … vijftig minuten op de ladenkast naast uw bureau. Daar was nog een plaatsje, want op uw bureau was het één grote bende, inclusief koffiekopjes die er nog stonden van vorige week. Ik begrijp niet hoe iemand in zo’n zwijnenstal kan werken. De eigendomsakte van Herengracht 156 te Amsterdam ligt bovenop. Had u verder nog iets écht belangrijks te melden? Nee? Dat dacht ik al. Overigens: die koffiekopjes mag u zélf afwassen.” Ze draaide zich om.

Naast me begon Theo te applaudisseren. Ik keek ‘m aan en deed mee. Vanuit twee andere gangen ...

... klonk ook applaus. Zomers werd knalrood en vluchtte de gang in van haar bedrijf. “Ik ga haar even iets over haar familie vertellen, Theo.” Hij knikte. “Ik ga maar even met je mee. Kalm blijven, Kees.” Ik stopte bij de deur waar een naamplaatsje hing: ‘Mr. H. J. Zomers’. Ik schopte de deur open en liep naar binnen, Theo vlak achter me. Ze stond naast de ladenkast met papieren in handen. “Oh, je hebt de bewuste papieren al gevonden, zie ik. Voortaan eerst kijken voordat je iemand anders de schuld in de schoenen schuift.” Ze keek me woest aan. “Wat doet u op mijn bureau?!” “Ik ga je een opdracht geven.” Ze liep rood aan, haalde adem om uit te vallen, maar Theo was haar voor. “Mevrouw Zomers, momenteel doe ik dienst als uw levensverzekering. Ik raad u aan om héél goed na te denken voor u iets zegt. Het is moeilijk om de heer Jonkman écht kwaad te krijgen, maar het is u zojuist gelukt. U beseft niet wie er tegenover u staat.”

Ze stak haar vinger beschuldigend naar mij uit. “Jij hebt mij vanochtend belachelijk gemaakt ten overstaan van mijn personeel! En dat neem ik je hoogst kwalijk, jongeman!” Ik haalde mijn schouders op. “Dat heb je aan jezelf te wijten door je lompe en onbeschofte gedrag. Koekje – eigen deeg en zo. En nogmaals: de titel ‘jongeman’ is niet op mij van toepassing. Je mag me aanspreken met ‘meneer Jonkman’, of ‘Ingenieur’. Maar daar kwam ik niet voor. Ik geef je hierbij de

opdracht

om mevrouw Boogers en mij met rust te laten. Doe je dat niet, breekt de hel ...