Mini - 15 - Sex Verhalen

Mini - 15

... tango…” Een kleine, gezette dame van een jaar of veertig kwam op me af en zei met een schelle stem: “Jongeman, ik begrijp dat jij en juffrouw Boogers een verhouding hebben? Dan wil ik je even meegeven dat ik niet wens dat haar werk daar onder te lijden heeft.” Ik fronste even. Wie is dit? Was dat mens niet goed snik? Mijn humeur zakte binnen de seconde tot ver onder het vriespunt. Ik voelde me kwaad worden, deed een stap haar richting uit en beet haar vlak in haar gezicht toe: “Mevrouw, ik weet niet wie u bent en dat interesseert me ook geen moer, maar: Eén: u spreekt mij aan met ‘meneer’ of ‘Ingenieur’. Twee: de aanspreekvorm ‘juffrouw’ is al enige tijd in onbruik. Drie: mevrouw Boogers is niet bij ú in dienst. Samengevat: bemoeit u zich vooral met uw eigen zaken, kruip terug onder de steen waar u net vandaan kwam en blijf daar! Duidelijk?” Ze werd knalrood, deed een stap terug. en had nog net voldoende adem om: “Juist ja…” te zeggen. Daarna draaide ze zich om en verdween.

De andere aanwezigen keken me met open mond aan en ik hoorde wat gemompel om me heen. Ik draaide me om en liep de gang van DT in. Henk liep me achterna. “Nou... Jij scoort punten vandaag! Dat was de Kenau van het juridisch adviesbureau. Mevrouw Zomers, de eigenaresse. Bijnaam ‘De IJskoningin’. Leidt haar tent met ijzeren vuist. En jij gaat de degens met haar kruisen?” Ik keek hem aan. “Ik ben heel goed met ijzeren vuisten, Henk. En ik prefereer een bajonet boven degens. Steviger, moderner en ...

... effectiever. Mevrouw moet niet denken dat ze Joline of mij onze plaats moet wijzen, want dan heeft ze aan ons allebei de verkeerde. Maar misschien heeft ze dat ondertussen doorgekregen. Kom, we gaan aan het werk, de geruchtenmachine zal ondertussen wel op volle toeren draaien.”

Ik deed m’n kantoor open en liep toen door naar de groepsruimte. Die vulde zich langzaam met de overige zes teamleden. Geroezemoes klonk. Het was gebruikelijk dat we op maandagochtend even de koppen bij elkaar staken, het weekend bespraken en de taken verdeelden. Ik ging grijnzend zitten, de beker koffie in de hand. Henk tikte even met een potlood op tafel. “Mag ik even jullie aandacht?” Het werd stil. “Voordat we overgaan tot de orde van de dag: Zojuist hebben een select aantal gebouwgenoten er getuige van mogen zijn dat Joline Boogers, u allen welbekend, en ons charismatisch teamleider elkaar omhelsden en een zoen gaven alsof ze drie weken lang van elkaar gescheiden zouden worden. Daarbij meende ik ook het woord ‘schat’ opgevangen te hebben, maar dat kan Kees jullie beter vertellen. Kees?” Mijn grijns werd breder. “Zo… Allemaal genoten van een lang weekend? Ik wel. In feite moet ik nu zeggen: ’wij wel’, maar da’s nog even wennen. En jawel, Henk heeft het bij het juiste eind: Joline, wiens voornaam ik tien dagen geleden nog niet eens wist, en ik hebben een relatie. Ik zal jullie niet lastig vallen met allerlei smeuïge details. Voor de twee vrijgezellen onder ons: als jullie nu een droom in duigen zien vallen ...